மும்பை, மதுரை - (எதை) பற்றியும் பற்றாமலும் .... (11th April '09)

பம்பாயில் மக்கள் எப்போதும் வரிசையில் காத்துக் கிடக்கிறார்கள்: வாக்களிக்க, ஒரு பிளாட்டை அடைய, ஒரு வேலை கிடைக்க, நாட்டை விட்டு வெளியேற, ரயில்வே முன்பதிவு செய்ய, ஒரு போன் பண்ண, கழிவறை செல்ல. நீங்கள் வரிசையில் முன்னேறி ஒருவழியாக முதலிடத்தில் நிற்கும் தருணத்தில், உங்களுக்குப் பின் நின்று கொண்டிருக்கும் நூறு, ஆயிரம், கோடி பேர்களுக்கு அசௌகரியம் தருவதாக நீங்கள் நினைவுறுத்தப் படுவீர்கள் - 'சீக்கிரம், சீக்கிரம் - உன் வேலைய முடிப்பா'

நீங்கள் இரண்டாவதாக நிற்பவராக இருந்தால், முதலில் நிற்பவருக்குப் பின்னால் ஒருபோதும் நிற்கக்கூடாது; அவருக்குப் பக்கத்தில் தான் நிற்க வேண்டும் - ஏதோ அவருடனே இருப்பவர் போல. அப்போதுதான், அவர் நகரும் போதே, ஒரு இலாவகமான பக்கவாட்டு எட்டில் நீங்கள் முதலிடத்தைப் பிடிக்க முடியும்.

*********************

தண்ணீர் கிடைக்காத, கழிவறை இல்லாத சேரியில் வசிக்கும் ஒருவன் தான் இங்கு வந்திருப்பதன் காரணங்களை விவரிக்கிறான் - 'பம்பாய் ஒரு தங்கப் பறவை'. அதே சமயம் ஒபெராய் ஹோட்டலின் பே வியு பாரில் உட்கார்ந்து கொண்டு மும்பைவாசியின் சராசரி ஆண்டு வருமானத்தைபோல் ஒன்றரை மடங்கு விலையில் Dom P'erignon பாட்டில் ஒன்றை ஆர்டர் செய்யவும் முடியும்.

இன்னொருவர் இந்த நகரத்தை வேறு விதமாக வர்ணிக்கிறார் "இங்கு யாரும் பசியால் சாவதில்லை". முற்றிலும் உண்மைதான். இந்தியாவின் மற்ற இடங்களில் இன்னமும் பலர் பசியில் இறக்கையில், மும்பையில் 'ஒல்லியாவதற்கான' வைத்திய சாலைகள் நூற்றுக் கணக்கில் உள்ளன. எல்லாத் தட்டு மக்களிலும் 'ஒல்லியாக' முயற்சிக்கும் மக்கள் 'பருமனாக' முயற்சிப்பவர்களை விட மிக அதிகமாக இருக்கிறார்கள்.

[சுகேது மேத்தா எழுதியிருக்கும் 'மாக்சிமம் சிடி' படிக்கத் துவங்கி இருக்கிறேன். (ஆமாம், இப்போது தான் படிக்கிறேன்). அவ்வப்போது இப்படி அவிழ்த்து விடுவேன்.]

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

'இன்று மதுரையில் திராவிட இயக்கப் பவளவிழா. ஒலி பெருக்கி நெரிசலில் முழு மதுரையும் நசுங்கிப் போய் இருக்கிறது. "இந்தப் படை போதுமா, இன்னும் கொஞ்சம் வேணுமா" என்று உச்சி வெய்யிலில் கத்திக் கொண்டு போகிறார்கள். இவர்களுடைய பெண்டாட்டி பிள்ளைகள் அவரவர்கள் இடத்தில் எப்படி இருக்கிறார்களோ! ஒருவேளை இரண்டு நாள் நிம்மதியாகக் கூட அவர்கள் இருக்கலாம்'

பரிசலின் அன்பை என்னவென்று சொல்வது! அவர் பதிவில் குறிப்பிட்டபடி நெசமாலுமே ஒரு புத்தகம் வந்தது. ஆனால் அவர் சொன்ன 'கல்யாண்ஜியின் கடிதங்கள்' இல்லை. 'வண்ணதாசன் கடிதங்கள்' என்று இருந்தது. சரி, இவ்வளவு கஷ்டப் பட்டு அனுப்பியவருக்கு ஒரு போன் போட்டு 'புக் வந்துது...ஆனா ..' என்று விவரித்தேன். அந்தப் பக்கம் இரண்டு சப்தங்கள் கேட்டது. ஒரு கை தலையில் அடித்துக் கொள்வதையும், சில பற்கள் மற்ற சில பற்களோடு சண்டையிடுவதையும். ஒரு வேளை கோவமா இருக்குமோ என்று சந்தேகம் வந்ததால் லைன கட் செய்து விட்டேன். அந்த பயத்தில் பரிசல் கொடுத்த 'அரச கட்டளையைச்' செவ்வனே செய்து முடித்த செல்வாவுக்குப் போன் போடும் உத்தேசத்தையும் தள்ளிப்போட்டு விட்டேன்.

உங்கள் இருவருக்கும் நன்றிகள் பல. மேலே உள்ள மதுரை பற்றிய வரிகள் வண்ணதாசனின் கடிதங்களில் இருந்து எடுத்தவை. இன்று பரிசலிடம் பேசும்போது 'உரைநடையில் கவிதை வடிவம் இருப்பதைப் படித்தது முதன்முதல் கல்யாண்ஜியிடம்தான்' என்றார். மறுக்க முடியாது என்பது கீழ் காணும் வரிகளில் புரியும்.

'நாம் விபத்துக்குள்ளாகி இருக்கிறோம். எக்கிய என் முதுகு வளைவுக்குக் கீழ் பிசுபிசுத்து ஓடுகிற ரத்தம் யாருடையது என்று தெரியவில்லை. சற்று முன்பு வரை நான் விரல் கோர்த்து உதட்டில் ஒற்றி முத்திய மனுஷியின் கை பிய்ந்து சிதறி வாசலோரம் நிறுத்தப்பட்டிருக்கிற இரண்டு சக்கர வாகனத்தின் பின் பைதாக் கம்பிகளில் செருகி இருக்கிறது. பூந்தொட்டியின் உடைசலுடன் சரிந்திருக்கிற செடியில் காக்கிச் சட்டைக் கிழிசலும், உத்தியோகப் பித்தளை வில்லையும். சாக்லேட் நிற இசைநாடா, ஒரு சிக்கலான தாவரம் போல காற்றில் அலைந்து கொண்டு கிடக்கிறது. பூனைக்குட்டியின் குரல் கேட்கிறது. வெகு தொலைவில் ஜென்ம தூரத்துக்கு அப்பால் ஊரில் இருக்கிற 'பூனை ஆச்சி' வீடு ஞாபகமும், இடையில் உள்ள சுவருக்கு இந்தப் பக்கம் எங்கள் வீட்டுத் தோட்டத்தில் இருக்கிற தங்க அரளி மரமும் அந்தப் பூனைக்குட்டிக் குரலில் கசிகின்றன. என் மேல் மஞ்சள் நிறமான தங்க அரளிப் பூக்கள்.’

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

சரி, நாமளும் 'வாசிப்பாளர்'தான்னு காண்பித்துக் கொண்டாயிற்று. அடுத்த ஐட்டம் சுரேஷ் கண்ணனின் 'எப்படி' பதிவு. அவரே எதிர் பார்த்திருக்க மாட்டார் இவ்வளவு எதிர்வினை வரும் என்று. சில காட்டமான பின்னூட்டங்கள். சில சாதகமான பின்னூட்டங்களைக் கலாய்த்து மேலும் சில பின்னூட்டங்கள் என்று ஒரே அல்லோல கல்லோலம் (சரிதானே வேலன்?). இந்தப் பதிவைக் கடுமையாகச் சாடிய இன்னொரு பிரபலத்தின் பதிவு. அங்கு எதிர்பார்த்தது போலவே நிறைய ஆதரவுக் குரல்கள்.

இந்தக் களேபரத்தில் எனக்குப் பூடகமாக இரண்டு குட்டுகள். ஒன்று நானும் அறிவு ஜீவியாக ஆசைப்படுபவன் என்ற ஐ.டி.கார்டு கிடைத்தது. இன்னொன்று 'யோவ், நான் கிராமர் மிஸ்டேக் பண்ணலாம். ஆனா அதை நீ சுட்டிக் காட்டுகிறாய். சுட்டிக் காட்டிய விடயம் தவறல்ல. சுட்டிக் காட்டும் மனோபாவம் வருத்தம் தருகிறது. நீ என்ன கடவுளா/பூசாரியா' என்னும் விதமாக ஒரு பின்னூட்டம். ம்ம், அவர் கருத்திலும் நியாயம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. இனிமேல் யாராவது 'நண்பா, சந்திப் பிழை, வல்லினம் இல்லை, மெல்லினம்' என்ற ரேஞ்சில் பின்னூட்டம் போடுங்க ..... நானும் 'நன்றி நண்பா; மீண்டும் வருக' போட்டு விடுகிறேன் :)

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

அடுத்த பரிதாபம் நம்ம சாலமன் (ஸ்பெல்லிங் சரிதானே) முத்தையா கடிதங்கள். இருவரையும் கூவம் நதியின் நடுவிலிருந்து யாரும் விடுவிக்காமல் மூச்சு முட்டி Asphyxiation இல் மரித்து விடுவார்களோ என்று அச்சமாக இருந்தது. ஒரு மூத்த பதிவரின் கடமையை செவ்வனே செய்த பரிசலுக்கு ஒரு நன்றி. அதிஷா எழுதியது நிச்சயமாக வேறு தளம். நன்றாகவே இருந்தது. ஆயினும் அந்தப் பதிவு ஒரு தொடரின் ஒரு பாகமாக இல்லாமல் தனிப் பதிவாக இருந்திருந்தால் one of his best pieces என்று நிச்சயம் உணர்ந்திருப்பேன். Somehow felt the post was not in keeping with the spirit of the meme.

சரி சச்சரவுகள் போதும். இனி... வேற என்ன தப்பிக்க முடியாது... கவிதை தான்.

குழந்தையின் வரிகள்


முதல் வரியிலிருந்து
ஒரு பட்டாம் பூச்சி பறந்தது

இரண்டாம் வரியில்
ஒளிர்ந்தது வானவில்

மூன்றாம் நான்காம் வரிகளில்
ஒரு மூங்கில் சாதூர்யத்துடன்
புல்லாங்குழல் இசைத்தது

ஐந்தாம் வரியின் மேல்
தூறல் நடனமிட்டது
இசையின் லயத்திற்கேற்ப

ஆறு ஏழு மற்றும் எட்டாம் வரிகளில்
மான்களின் ஓட்டமும்
மயில்களின் ஆட்டமும்
வனத்தின் பேச்சும்
காண கேட்கக் கிடைத்தன

ஒன்பதாம் வரியை
துடைத்து விட்டுப் போனது
ஒரு மேகம்

பத்தாம் வரியில்
ஒரு பெரியவர் சிதையூட்டப்பட்டு
எரிந்து கொண்டிருந்தார்

வரி பதினொன்றில்
பிறந்த குழந்தை
தான் எழுதிய இந்த கவிதையை
முதல் வரியிலிருந்து
வாசித்துப் பார்க்க
குழந்தைக்குப் பெயர் வைத்த
பட்டாம் பூச்சி
சுற்றிக் கொண்டிருந்தது
பெயரை சொல்லியபடி

கவிஞரைக் கண்டு பிடியுங்கள் பார்க்கலாம்.