சாவின் விளிம்பில்? (எதை) பற்றியும் பற்றாமலும் .... (20th April '09)

பெங்களூர் அருகில் 'மேகே தாட்டு' என்று ஒரு இடம். தமிழில் சுமாராக 'ஆடு தாண்டும்' இடம் என்று மொழி பெயர்த்துக் கொள்ளலாம். நாங்க பெங்களூரில் இருந்தபோது இந்த இடத்துக்கு எங்க காலனியில் இருந்த சுமார் முப்பது குடும்பங்களுடன் பிக்னிக் போனோம். இரண்டு பக்கமும் கூர்மையான பாறைகள். நடுவில், கீழே ஆறு. காவிரி தான். ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில், இரண்டு பக்க பாறைகளும் 'ஹலோ' சொல்லி அருகில் வரும் தூரம். அந்த இடத்தை நம்மால் தாண்ட முடியாது என்றாலும் ஆடு தாண்டிச் செல்லும் என்பது தல வரலாறு.

அதுக்கென்ன இப்போ என்று அவசரப் படாதீர்கள். அந்த இடத்துக்கு கொஞ்சம் முன்னாடி போனா, இரு சிறு ஓடைகள் சங்கமிக்கும் இடம் வரும். இதுவா காவேரி என்று நம்ப முடியாமல் இருக்கும். முழங்கால் அளவு தண்ணி. இடுப்பு நனைய படுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அங்க எல்லாரும் ..வேற என்ன .. நல்லா சாப்பிட்டு, கொஞ்ச நேரம் மர நிழலில் சீட்டாடி, அழகான பெண்களைக் கண்களால் துரத்தி என்று … சம்பிரதாயமான சுற்றுலா.

அப்போ சின்ன குழந்தைகள் தண்ணில பந்து விளையாடிக்கிட்டு இருந்தாங்க. திடீர்னு ஒரு பையன் பந்தை கொஞ்சம் பலமா வீசி எறிந்ததில் பந்து ஓடை நடுவில் இருந்த பாறைக்கு அந்த பக்கம் விழுந்து விட்டது. ரொம்ப சின்ன பையன் என்பதால், 'அங்கிள், (என்னதான் யூத் என்றாலும், சின்ன பையனுக்கு அங்கிள் தான்) அந்தப் பந்தை எடுத்துக் கொடுங்க' என்று கெஞ்சினான். ஒரு மூன்று நான்கு ஜோடிக் கண்கள் நம்மளப் பார்ப்பதாகப் பட்சி சொன்னதால், மற்ற போட்டியாளர்கள் விரையும் முன், நான் ஓடினேன். குதிகால் தண்ணீரில் கால் நனைத்து, இலாவகமாகப் பாறையில் ஏறி, ரொம்பவே ஸ்டைலாக மறு பக்கம் குதித்தேன்.

பந்தை எடுத்து மறுபக்கம் வீசி விட்டேன். அப்புறம், ஏதோ வித்தியாசமா இருந்தது. தரையே தட்டுப் படவில்லை. பார்த்தால், கீழே கீழே போய்க் கொண்டு இருக்கேன். என்னோட நினைவுல ஒரு இருபது-முப்பது அடி கீழே போயிட்டேன். தரை இன்னும் வரல. முதன் முறையாக பயம். அதுவும் மரண பயம். நல்ல வேளையா நீரின் வேகம் அவ்வளவு இல்ல. ஒரு தருணத்தில் கீழே போவது நின்றது. கொஞ்சம் சிறு நீச்சல் முயற்சியில் தண்ணீர் என்னை மேலே எழுப்பியது. தண்ணீருக்குள் வியர்த்திருந்தேனா என்று ஞாபகம் இல்ல. ஒரு வழியா அந்தப் பாறையின் விளிம்பு தென்பட்டது. அதப் புடிச்சுக் கிட்டு ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் தொங்கிக் கொண்டிருந்தேன். அதிர்ச்சியிலிருந்து மீள அவ்வளவு நேரம் ஆச்சு. நண்பர்கள் எல்லாம், 'போறுண்டா சீனு காமிச்சது. எழுந்து வாடா' என்றார்கள். ஒரு வழியா பாறை மீது ஏறி, இந்தப் பக்கம் மெதுவா கால் பதிக்...உடனே தரை. என்னடா ஒரு கொடுமை. இந்தப் பக்கம் ஆழாக்கு ஆழம். அந்தப் பக்கம் உண்மையிலேயே மடு. இப்ப நினைச்சாலும் இலேசா ஒரு பயப்பந்து வயத்துக்குள்ள சுருட்டிக் கொள்வது உணர முடியும்.


மரண நினைவு வந்தது உண்மை. ஆனால் கட்டுக்கடங்காத பயம் இல்லை. 'இதோ பாரு, உனக்குக் கொஞ்சம் நீச்சல் தெரியும்; ஒரு முறையாவது தண்ணீர் உன்ன மேல கொண்டு வரும். அப்போ எதையாவது பிடித்துக்கொண்டு சமாளிக்கலாம்' என்ற தொனியில் தலையிலிருந்து (மூளை என்றால் கோபிப்பீர்கள்) ஒரு ஆறுதல் அறிவுரை கிடைத்தது இப்பவும் ஞாபகம் இருக்கு.

நான் நீச்சல் கற்றுக் கொண்டது ரொம்பவே லேட். கல்லூரி முடித்து, வேலைக்குப் போக ஆரம்பித்த பின், சும்மா குளிக்கப் போகலாம்னு நண்பர்களுடன் ஒரு ஏரிக்குப் போகத் துவங்கி, யாரும் கற்றுக் கொடுக்காமல் நானாகவே தட்டுத் தடுமாறி நீந்தத் துவங்கினேன். இப்பவும் அதே நிலைதான். என்ன, ஒண்ணுமே தெரியாதவங்க உடனே மூழ்கினால், எனக்கு ஒரு ஐந்து நிமிடப் போராட்டத்துக்குப் பின் அது நடக்கலாம் :).

நங்கநல்லூர்-மடிப்பாக்கம் ஏரிகள் எல்லாவற்றிலும் நான் கிரிக்கெட் விளையாடி இருக்கேன். அவைகள் அனைத்தும் இப்போ அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்புகள். சில பிரசித்தி பெற்று பெரிய கோவில்களாகிவிட்டன. நங்கநல்லூர் ஆஞ்சநேயர் கோவில் இருக்கும் மைதானத்தில் நான் மொத்தம் நூற்றுப் பதினைந்து விக்கெட்கள் எடுத்திருப்பேன் என்பது வெண்ணை, வடையுடன் காட்சி தரும் அவருக்கு நிச்சயம் தெரியும்.

நான் நீச்சல் பயின்ற ஏரி - மேடவாக்கம் சாலையில் பிரிந்து வலப்பக்கம் செல்லும் குறுகிய சாலை, ஒற்றையடிப் பாதையாக ஒரு மர்மதேசத்தில் முடிந்து, ஒரு மேடு ஏறினால் ... ஒரு அழகிய ஏரி. யாருக்கும் அவ்வளவாகத் தெரியாத ஒரு ஏரி. மொத்தப் பிரதேசமே ரம்மியமா இருக்கும். சில எருமைகள், தாமரைப் பூக்கள், பனை மரங்கள், வயல்வெளி, அதைத் தாண்டி மலைகள் என்று உண்மையிலேயே அழகாக இருக்கும். இப்போ எப்படியோ! யாராவது பெருந்தனக்காரர் முதலில் பார்ம் ஹௌஸ், பின்பு வீட்டு மனைகள் என்று பணம் பண்ணியிருக்கலாம்.

சிறு வயதில் பெரியப்பாவின் ஊருக்குச் சென்ற ஞாபகங்களும் இருக்கு. பட்டுக்கோட்டை-பேராவூரணி சாலையில் ஏதோ ஒரு இடத்தில் பிரிந்து உள்செல்ல வேண்டிய ஒரு குக்கிராமம். நகர்ப்புறங்களில் ஏரி என்று சொல்வதை அங்கு கம்மாய் (கண்மாய்) என்பார்கள். என் அண்ணன் சுப்புரமணி இலாவகமாக எருமை முதுகில் ஏறி, நீச்சல் அடிப்பதைப் பார்ப்பதும், கொண்டு சென்றிருந்த சொம்பில் நீர் முகந்து குளிப்பதும் என் வேலை. இப்போ அண்ணன் (பெரியப்பா மகன்) ஆடிட்டராக மதுரையோ, சென்னையோ, நியூ ஜெர்சியோ எங்கேயோ அட்டகாசமாக இருப்பதாகக் கேள்வி. காலம் எப்படி எல்லோரையும் புரட்டிப் போட்டுக்கொண்டே போகிறது. கடவுள் ஒரு சான்ஸ் கொடுத்தால், நிச்சயம் நானும் சுப்பிரமணி அண்ணனும் சொக்காய் போடாத, வெறும் கால்சராயுடன், கம்மாயிலும், மாந்தோப்பிலும் சுற்றியலைந்த நாட்களுக்குக் கேள்வி கேட்காமல் போய் விடுவோம். எல்லோருமே அப்படிதான் என்று நினைக்கிறேன்.

சரி வேற மேட்டர் இல்லையா, ஒரே ஆறு, ஏரி என்று சுற்றிக்கொண்டே இருக்கிறாய் என்பவர்களுக்கு : இல்ல, நிஜமாவே வேற மேட்டர் இல்ல. மேலும், நண்பர் வாசு (அகநாழிகை) ஒரு பதிவில் 'எதுக்கு இவ்வலோவ் மேட்டர்' என்று கேட்டிருந்தார். அத்துடன், பதிவு ஏரிகள் பற்றியது என்பதால், மதுராந்தகத்தாருக்கு மரியாதை அளிப்பது தானே முறை?

படித்த, பிடித்த கவிதை:

விலை நிலம்

பக்கத்து நிலமும்
ஒருகாலத்தில் என்னைபோலவே
வனமாகத்தானிருந்தது

பொறுப்புள்ள ஒருவனின்
உடைமையானதும்
கொஞ்ச நாள் நெல்
விளைவிக்கிறது.

கொஞ்சநாள் நிலக்கடலை
விளைவிக்கிறது.

கொஞ்சநாள் சூரியகாந்திப்பூக்களை
விளைவிக்கிறது.


கொஞ்சநாள்
ஓய்வாக இருக்கிறது

தண்டவாளம் சுமந்துகிடக்கும்
என்மீது எப்போதும்
மூச்சிரைத்தபடியும்
இளைப்பாறியபடியும்

தடதடத்து ஊர்கின்றன ...

விதவிதமாய் ரயில்கள்

கழிவுகளைத் துப்பியபடி

எழுதியது என் இனிய நண்பன், வேலன் அண்ணாச்சியின் ஆதர்ச கவிஞன் முத்துவேல். இந்தக் கவிதையின் முழுப் பரிமாணம் புரிய அவர் தளத்துக்குச் சென்று, இந்தக் கவிதையைத் தேடிப் பிடித்து, கூட இருக்கும் புகைப்படத்தைப் பார்த்தால் விளங்கும்.

லிங்க் எங்கே என்கிறீர்களா? கொடுப்பதாக இல்லை. மூன்று காரணங்கள்.

1. நல்ல கவிதை படிக்க சற்று மெனக்கெடலாம். தப்பு இல்லை.

2. நிச்சயம் பின்னூட்டத்தில் வேலன் கொடுத்து விடுவார். (பின்னூட்டத்தில் லிங்க் எப்படிக் கொடுப்பது என்பது இன்னும் எனக்குப் பிடிபடவில்லை)

3. லிங்க் கொடுத்தால், உடனே கிளிக் செய்வீர்கள். அவர் கவிதையில் மூழ்குவீர்கள். அப்புறம் பின்னூட்டம் யார் போடுவார்கள்?