தெலுங்கானா குழப்பம் - (எதைப்) பற்றியும் பற்றாமலும்

இப்போதெல்லாம் தனிக் குடித்தனம் என்பது சாதாரண, ஒப்புக்கொள்ளப் பட்ட விதயமாகிவிட்டது. இதற்கு முந்தைய தலைமுறை இந்த சித்தாந்தத்தை எதிர்கொள்ள மிகவும் சிரமப்பட்டது. Pangs of separation எனப்படும் பிரிவின் வலி எல்லா நிரந்தர பிரிவுகளிலும் இருக்கிறது. புது இந்தியா பிறக்கும் போதே பிரிவுடனே பிறந்தது. பாகிஸ்தான் தனியே பிரிந்து போன வலியை இந்தியாவால் இன்னமும் மறக்க முடியவில்லை. கிழக்குப் பாகிஸ்தான் பிரிந்து வங்காள தேசம் ஆன போது பாகிஸ்தானும் பிரிவின் வலி பற்றிப் புரிந்து கொண்டது.



தெலுங்கானா விவகாரம் இப்படி திடீரென்று பெரிதாகும் என்று யாருமே எதிர்பார்த்திருக்க முடியாது. தனியே பிரிந்து செல்லும் நாடும், மாநிலமும் வெவ்வேறு நிலைகள் என்றாலும், பிரிவு என்பது 'உன்னுடன் இருப்பதில் பிரியமில்லை. ஆதலால் பிரிகிறேன்' என்பதைப் பொறுத்த வரையில் ஒரே நிலைப்பாடுதான். வங்காளதேசம் பாகிஸ்தானிலிருந்து பிரிந்த போது இந்தியர்களுக்கு 'நல்லா வேணும்; எங்களுக்கு எப்படி இருந்திருக்கும்' என்ற உணர்வே பரவலாக இருந்திருக்கும். ஆந்திர மாநிலம் சென்னை மாகாணத்திலிருந்து பிரிந்த போது இருந்த சென்னைவாசிகள் மனநிலை இப்போது அப்படித்தான் இருக்குமோ. நாம் ‘திருப்பதி நமது’ என்று கேட்டபோது 'மெட்ராஸ் மனதே' என்று அவர்கள் கோஷம் போட்டு, கடைசியில் திருத்தணியை தக்க வைப்பதே பெரும் பாடாக போயிற்று என்று விஷயம் அறிந்தவர்கள் கூறுவதைக் கேட்டதுண்டு.


ஆனால், பிரிவினை மனப்பான்மை எதனால் வருகிறது? சுதந்திர உணர்ச்சி மட்டுமில்லாமல், ஒடுக்கப்பட்ட, ஒதுக்கப்பட்ட உணர்வுகளுக்குத் தெரிவிக்கும் எதிர்ப்பாகவே அது பெரும்பாலும் திகழ்கிறது.


இப்போது தெலுங்கானாவை எடுத்துக் கொண்டால், அது பழைய ஹைதராபாத் நிஜாம் சமஸ்தானம். மிக மேடான, வறண்ட, பின் தங்கிய நிலப்பரப்பு. சுதந்திரத்திற்குப் பின், தாமதமாக இந்தியாவுடன் இணைந்த பகுதி. இந்த அறுபது ஆண்டுகளில் ஆட்சியாளர்களின் தொடர் அவமதிப்பிலும், அசிரத்தையிலும் தொடர்ந்து பின்தங்கியிருக்கும் பிரதேசம். கர்நாடகா மாநிலத்தின் வட மாவட்டங்களான பிதர், குல்பர்கா, ராய்ச்சூர் இவைகளும் கூட இந்த பட்டியலில் சேர்க்கலாம். இந்தப் பிராந்தியத்தை அந்தப் பகுதிகளில் 'ஹைதராபாத்-கர்நாடகா' என்றே சொல்லும் வழக்கமும் உண்டு. (நான் அங்கு சித்தாபூர் என்னும் ஊரில் ஒரு இரண்டு மாதம் பயிற்சி அடிப்படையில் வேலை செய்திருக்கிறேன்). கல்வி, சுகாதாரம், தொழில் வளர்ச்சி என்று எல்லா துறைகளிலும் ஒதுக்கப்பட்ட பகுதி. ஆந்திர பிரதேசத்தைப் பொறுத்த வரை தெலுங்கானா மிகவும் பின்தங்கிய பிரதேசம். கடப்பா, கர்னூல், அனத்தப்பூர், சித்தூர் (நம் தமிழக எல்லைக்கு அருகில் உள்ளவை) போன்ற மாவட்டங்கள் அடங்கிய ராயலசீமா ஓரளவு பின்தங்கிய பகுதி. கிருஷ்ணா, கோதாவிரி போன்ற ஜீவ நதிகள் பாயும் டெல்டா பிரதேசமான ஆந்திரா (ஆந்திரப் பிரதேச மாநிலத்தின் ஒரு பகுதி) செழிப்பான, வளம் கொழிக்கும் பூமி. கல்வி, சுகாதாரம், தொழில் வளர்ச்சி, வேளாண்மை வசதிகள் என்று எல்லா விதங்களிலும் முன்னேற்றம் கண்டதுடன் துறைமுக நகரான விசாகப்பட்டினம், வணிக நகரான விஜயவாடா போன்ற இடங்களைக் கொண்ட நிலப்பரப்பு. ஹைதராபாத் மாநகரம் தெலுங்கானா பிரதேசத்தில் இருந்தாலும், மாநில தலைநகர் என்பதாலும், நிஜாம் கால பாரம்பரியம் என்பதாலும் வெகுவாக முன்னேறிய, வளர்ச்சியில் கொழிக்கும் நகரம்.


இப்படி தலைநகர் தம் பிரதேசத்தில் இருந்தும், அடிப்படை வசதிகளில் கூட மிகவும் பின்தங்கிய பகுதியாக எத்தனை நாட்கள் தாம் இருப்பது? இதற்கு ஒரே தீர்வு தனியே செல்வதுதான். கூழோ கஞ்சியோ, அதை நாங்களே குடித்துக் கொள்கிறோம். இப்போது மட்டும் என்ன வாழ்கிறது என்னும் விரக்தி மனோபாவம் அணையாத் தணல் போல அம்மக்களிடம் எரிந்து கொண்டிருக்கிறது. அரசியல்வாதிகள் அந்த உணர்வை ஊதி, பெரிதாக்கி, தனி மாநிலக் கோரிக்கையை வைக்கும் வரை, அதற்காக தனிக் கட்சி துவங்கும் வரை சென்று பல ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டது. இது போன்ற பிரச்சனைகளுக்கு இது சரி, இது தவறு என்று கருப்பு-வெள்ளை தீர்வுகள் கிடையாது. இவ்வளவு நாட்கள் கிடப்பில் இருந்த அல்லது தழல் போல் அணையாதிருந்த பிரச்சனை திடீரென்று எவ்வாறு இவ்வளவு பெரிதாயிற்று என்று வேண்டுமானால் அலசலாம்.


தெலுங்கானா பகுதி, நக்சலைட்டுகள் அதிகம் புழங்கும் பகுதியும் கூட. பக்கத்திலிருக்கும் சட்டிஸ்கர் மற்றும் விதர்பா (மகாராஷ்டிரா) அடர்ந்த வனங்கள் நிரம்பிய பகுதிகள். நிரம்ப ஏழ்மையும், நிலப்பிரபுக்களின் ஆதிக்கமும் - நீட்சியாக ஏழை-பணக்கார இடைவெளி மிக அதிகம் - நிறைந்த பகுதி. ஆட்சியாளர்களை பணத்தாசை பிடித்து ஆட்டுவதால், ஏழை மக்களுக்கு ஒரு இயற்கையான பிடிப்பு இந்த நக்சலைட்டுகளிடம் ஏற்பட்டதில் ஆச்சரியம் இல்லை. உண்மையில், இந்த ஏழை மக்களே நக்சலைட்டுகளாக உருவாகுகிறார்கள்.


இந்தியாவில் நக்சலைட்டுகள் எனப்படும் போராளிகள் (இவர்களை நான் புனிதப் படுத்தா விட்டாலும், புரிந்து கொள்ள முயற்சி செய்கிறேன் - இவர்கள் தரப்பு நியாயங்களும் நிறைய இருக்கிறது என்ற அடிப்படையில்) பொதுவாக பின்தங்கிய பிரதேசங்களில், வனப்புறங்களில் பெருமளவில் போராடி வருகிறார்கள். இவர்களை விட்டால் அங்கிருக்கும் அப்பாவி மக்களுக்கு வேறு யாரும் குரல் கொடுப்பதில்லை. நிச்சயம் இந்தப் போராட்டங்களிலும் நிறைய அணுகுமுறைத் தவறுகள், அத்துமீறல்கள் நடப்பதில் சந்தேகமே இல்லை. அன்றாடங் காய்ச்சிகளான மக்களுக்கு அரசுத் தரப்பில் இருந்து எந்த உதவியும் கிடைக்காத போது இந்தப் போராட்டக்காரர்களுடன் சேர்வதோ அல்லது அவர்களுக்கு எதிராகவாவது செயல் படாது இருப்பதோ தான் நடைமுறை யதார்த்தம்.


சமீப காலங்களில் பீகார், சத்தீஸ்கர், விதர்பா பகுதிகளில் நக்சலைட்டுகள் குறிப்பிடத்தக்க சிறு வெற்றிகள் அடையத் துவங்கி, நாடு தழுவிய கவனிப்பைப் பெற ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். தீவிர வாதிகள் போல், இவர்கள் விதயத்தில் அரசு அடக்குமுறைக்கு ஏகோபித்த ஆதரவு இருக்காது. இதை வேறு மாதிரி அணுக வேண்டியதின் அவசியத்தை தாமதமாகவாவது அரசு புரிந்து கொண்டிருக்க வேண்டும். தெலுங்கானா பிரதேசம் மெல்ல மெல்ல நக்சலைட்டுகள் கையில் முழுதும் சிக்கிவிடும் சாத்தியங்கள் உள்ளன. இதைத் தவிர்க்க வேண்டுமெனில், அப்பகுதி மக்கள் அதிகாரம் பெற்றவர்களாக உணர வேண்டும். அறுபது ஆண்டு ஒடுக்கப்பட்ட உணர்வுகள் கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தாலும் YSR ரெட்டி தன்னுடைய இரும்புக் கரங்களால் சில்லறை இலவசங்கள் தந்து இந்தப் பிரச்சனை பெரிதாகாமல் பார்த்துக் கொண்டதால், சந்திர சேகர் ராவ் பெரிதாக ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் போனது. YSR இன் திடீர் மறைவு கொடுத்த வாய்ப்பைத் தவற விடாமல் பயன்படுத்தியதில் ராவின் சாதூரியம் வெளிப்படுகிறது. இருக்கவே இருக்கிறது நம் நாட்டில் பெரிதும் செல்லுபடியாகும் உண்ணாவிரதம் என்னும் ப்ளாக்மெயில். காந்தி துவக்கி வைத்தது. அதனால் யாரும் கேள்வி கேட்கவோ, கேலி செய்யவோ முடியாதது. ஒரு பேச்சுக்கு ரோசைய்யா (ஆந்திர முதல்வர்) நாளை முதல் பத்து நாட்கள் உண்ணாவிரதம் இருந்து, உடல் நிலை சீரழிந்து, அபாய கட்டத்தைத் தொட்டால், அப்போது அவர் 'ஆந்திரத்தைப் பிரிக்கும் மத்திய அரசின் முடிவு மாற்றப் படவேண்டும்' என்றால் மத்திய அரசு சரி சொல்லிவிடுமா? சோனியாவுக்குக் கூட இதற்கு உடனே பதில் சொல்ல இயலாது.


இந்த பின்புலத்தில் காங்கிரஸ் மேலிடம் ஒரு உடனடி நிவாரணி என்று எண்ணி இந்த முடிவை தடாலடியாக அறிவித்தது. இதன் மூலம் அது ராவ் உயிரைக் காப்பாற்றி (இல்லாவிட்டால் சிக்கல் ஏற்பட்டிருக்கும்), தெலுங்கானாவின் பின்தங்கிய நிலைக்கு ஒரு அரசியல் ரீதியான தீர்வை ஏற்படுத்தி விட்டதாக நினைக்கிறது. இல்லாவிட்டால், நக்சலைட்டுகள் போராட்டத்தில் நிறைய மாணவர்கள் உட்பட பலர் சேர்ந்திருக்கும் சாத்தியங்கள் இருந்தன. யாரும் எதிர்பாராத அளவில் இதற்கு இவ்வளவு எதிர்ப்பு வந்தது இப்போது மத்திய அரசுக்கு புது திருகுவலி.


தெலுங்கானா தவிர்த்த பிற ஆந்திர மக்கள் கொந்தளித்து, எதிப்பைக் காட்டி வருவதும் புரிந்து கொள்ளக் கூடியதே. பிரிவில் ஒரு நிராகரிப்பு இருப்பதும், அது தரும் வலியும் அனைவரும் அறிவோம். நிற்க. இதைத் தொடர்ந்து, புற்றீசல்கலாக மேற்கு வங்கத்தில் கோர்காலேன்ட் , மகாராஷ்டிராவில் விதர்பா, உ.பி.யில் மட்டும் மூன்று பகுதிகள், கர்நாடகாவில் கொடகு நாடு என்று தனி மாநிலம் என்பது கிட்டத் தட்ட இலவச டிவி போல் ஆகிவிட்டது ஒரு கேலிக் கூத்து.


தமிழ் நாட்டிலும் ராமதாஸ் போன்றவர்கள் வட, தென் தமிழகம் என்று இரண்டாகப் பிரிப்பது பற்றி ஆசைப்படுவது இப்போதைக்கு நமக்கு மட்டுமே தெரியும். இதை முளையிலேயே கிள்ளுவது நல்லது. கிள்ளுவது என்பது ராமதாசை அடக்குவது என்று பொருளல்ல. தமிழகத்தின் எந்தப் பகுதி பின் தங்கி இருக்கிறது, அவர்கள் வாழ்வாதார பிரச்சனைகளை எவ்வாறு துரிதமாகத் தீர்ப்பது போன்ற விதயங்களில் அரசு முனைப்பு காட்ட வேண்டும். கலைஞரால் அது நிச்சயம் முடியும். எனக்கிருக்கும் ஒரே அச்சம், சென்னை-மதுரை என்று ஆட்சி புரியும் இரு மகன்களின் அமைதிக்காக, தமிழகம் இரண்டாகப் பிரிக்கப் படுமோ என்பதே.