Paa, வேட்டைக்காரன் அனுபவங்கள் – எதைப் பற்றியும் பற்றாமலும்

இந்த முறை கிறிஸ்துமஸ் தினங்களில் உண்மையிலேயே கர்த்தரால் இரட்சிக்கப் பட்டவன் போல் உணர்ந்தேன். நம்ம அதிர்ஷ்டம் கிறிஸ்துமஸ் பெரும்பாலும் சனி, ஞாயிறுகளில் வருவதாகவே ஞாபகம். இல்லாவிட்டாலும், புதன் கிழமை என்று வாரத்தின் நடுவில் வரும். இந்த முறை வெள்ளி, அதைத் தொடர்ந்த சனி,ஞாயிறு என்று முன்பே தயாராக இருந்த உற்சாகம், மகாராஷ்டிரா அரசு திங்கட் கிழமையையும் விடுமுறை (மொஹரம்) என்று அறிவித்ததில் திடீர்னு ஐம்பது ஃபாலோவர்ஸ், நூறு பின்னூட்டம் வந்த பதிவர் போல சந்தோஷ அதிர்ச்சியில் மூழ்கித் திளைத்தேன்.



இந்தத் தினங்களில் வூட்டுக்கார அம்மாவின் சைடிலிருந்து உறவினர்கள் வரப்போவது முன்பே தெரியும் (நான் அவர்கள் வீட்டில் ஒரு வாரம் டேரா அடித்தது வேறு விஷயம்). அதனால் முறுக்கிக் கொண்டு, 'இதோ பாரு, நீ எங்க வேணும்னாலும் அவங்களக் கூட்டிக் கொண்டு போ. என்ன ஆள விடு' என்று முன்பே மனைவியிடம் டீலா நோ டீலா விளையாடினேன். சில சமயம் பூனைக்கும் காலம் வரும் தானே! சோ, வந்த விருந்தினர்களுடன் டிபன் சாப்பிட்டு, மனைவியுடன் அவர்களை முதல் வேலையாக மும்பையின் தூரப் பகுதிகளுக்கு அனுப்பி வைத்தேன். ஏற்கெனவே என் தம்பி தற்காலிக பிரம்மச்சாரி என்ற சொர்க்கத்தில் திளைத்துக் கொண்டிருந்தான். அப்புறம் என்ன! உடனே ஒரு போன் போட்டு, xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx (அடுத்த நான்கு வரிகள் தணிக்கை செய்யப்பட்டு விட்டன; எனக்கும் நற்'குடி' பட்டம் வாங்குவதில் நாட்டமில்லையா என்ன!).


மாலை சுமார் ஐந்து மணிக்கு (வானமும் அப்போது உண்மையிலேயே மப்பும் மந்தாரமுமாக இருந்தது பாஸ்) மனைவி தொலைபேசியில் "இன்று இரவு 'Paa' படம் புக் செய்கிறேன். நேரா அந்த தியேட்டருக்கு வந்துடுங்க..." நான் வழக்கம் போல் பேசுவதற்கு முன் 'ஹுக்கும்' என்பதை வழக்கம் போலவே 'சரி மேடம்' என்று புரிந்து கொண்டவள் உபரித் தகவலாக 'நாளை உங்களுக்குப் பிடித்த (தோடா..) 'வேட்டைக்காரன்' படமும் புக் செய்து விட்டேன்' என்றாள்.


ஆஹா, ஒரு ஆர்ட் ஃபிலிம்; மறுநாள் ஒரு சயின்ஸ் ஃபிக்சன் (புவி ஈர்ப்பு விசையை மீறி ஐம்பது அடி பறந்து உதைப்பது, நூறு அடி நீர்வீழ்ச்சியில் ஒரு சிறு சிராய்ப்புடன் விழுந்து எழுவது எல்லாம் அந்த வகை தானே?) என்று மகிழ்சியானேன். இரண்டு பட விமர்சனமும் எழுதலாம் என்று தமிழ் வலையுலகின் சிறந்த முற்போக்குத் தளங்களை, தேர்வு தொடங்க ஐந்து நிமிடம் முன்பு புத்தகத்தைப் புரட்டும் மாணவன் போல் அவசரமாக, ஒரு எழவும் புரியாமல் படித்துக் கொண்டேன்.

முதலில் Paa. சுருக்கமாகச் சொல்ல வேண்டுமென்றால் 'ரொம்ப நல்லா இருக்கு'. Progeria என்னும் இளமையில் துரித முதுமை என்னும் நோயால் பீடிக்கப்படும் ஆரோ (அமிதாப்) என்னும் பன்னிரண்டு வயது சிறுவ ....தாத்தா. அவன் அம்மா (வித்யா பாலன்) ஒரு டாக்டர். அப்பா.. (அபிஷேக்) அந்த அம்மாவைக் காதலித்து, இந்தக் குழந்தை உருவானது தெரிந்ததும், தனது அரசியல் வாழ்வுக்கு இடைஞ்சல் என்று கருக்கலைப்பு செய்யச் சொன்னதால், உறவில் முறிவு ஏற்பட்டு பிரிந்து சென்றவர். முதலில் ஒரு chance மீட்டிங். அப்பாவும் மகனும். தாம் யாரென்று அறியாமலே. பிறகு hate-love என்று அவர்கள் உறவு மலர்ந்து, வளர்ந்து...அதற்குள் ஆரோவின் உடல்நிலை மோசமாகி ... இறுதியில் தன் அம்மாவையும், அப்பாவையும் சேர்த்து வைக்கிறான். அமிதாப் இரண்டாவது இன்னிங்க்ஸில் தூள் கிளப்புகிறார். நம்ம ஊர் தாத்தாக்கள் கவனிப்பார்களா? அபிஷேக் மிக மிக நன்றாக, வழமையான அலட்டல் இல்லாத நடிப்பில் கவர்கிறார். வித்யா பாலன் திரையில் வரும்போதெல்லாம் நான் கைக்குட்டையால் உதட்டோரத்தைத் துடைத்துக் கொண்டே 'வாவ்' என்றேன். என் மனைவி முறைத்த போது 'வாவ், எவ்வளவு அழகான புடவை! இந்த மாதிரி நீயும் வாங்கிக்கோ' என்று சமாளித்தேன். இவர் அந்தக் கால காஞ்சனா என்னும் நடிகைக்கு ஏதாவது உறவா? (வேலன், ஜ்யோவ் போன்ற சென்ற தலைமுறை ஆட்களிடம் கேட்க வேண்டும்).


திரைக்கதை மிக மிக மெதுவாக, அதேசமயம் அதீத சோகமில்லாமல் நகர்கிறது. இயக்குனர் பால்கி சீனி கம் படத்தில் செய்த அல்லது செய்யத் தவறிய தவறுகள்/விஷயங்களை மீண்டும் செய்கிறார். இந்தக் காலத்துக்கு கொஞ்சமாவது திரைக்கதை வேகமாக இருக்க வேண்டும். குறைந்த பட்சம் ஒரு ட்விஸ்ட். ம்ஹும். முடியாதுய்யா என்கிறார். சரி. அவர் படம். இசை ராஜா. அவருடைய பழைய பாட்டுக்களை புது வாத்தியங்களுடன், A R ரெஹமானுக்குத் தெரியாமல் அவருடைய ரெகார்டிங் தியேட்டரில் ஒலிப்பதிவு செய்த பாடல்கள் போல் துல்லியம். இசைக்கு யாராவது சிரிக்கிறார்களா என்று பார்த்தேன். நிச்சயமாக இல்லை. சொல்லப் போனால் கும் சும் கும் பாட்டின் போது நிறைய மலர்ந்த முகங்கள், தலை, கால் ஆட்டிக் கொண்டிருந்ததைக் காண முடிந்தது.

அடுத்த நாள் வேட்டைக்காரன். விஜய் படம் பார்க்க வந்தவர்களை அவ்வளவு பெரிய மாலிலும் சுலபத்தில் அடையாளம் காணலாம். நூறு சதவீதம் தமிழர்கள். அதற்கான நடை, உடை, பாவனை. நிச்சயமாக இளைஞர்கள்/ஞிகள். நிறைய உற்சாகப் பந்துகளாகச் சிறுவர்கள். எனக்குப் பக்கத்து சீட்டில் ஒரு அதி உற்சாக விஜய் ரசிகனான சிறுவன். பின்புற வரிசை முழுதும் 20-25 வயது விஜய் ரசிகர்கள். மும்பை மல்டிப்ளக்ஸ்களில் விசில் சத்தம் வெகு அபூர்வம். எனக்கும், என் தம்பிக்கும் ஆனந்தமாக இருந்தது. படம் எனக்கு கில்லி அளவு revetting stuff என்று இல்லா விட்டாலும், ஒரு சராசரி விஜய் படம். எல்லாம் இருக்கிறது. எனக்கு ஒன்று மட்டும் புரியவில்லை. நீங்கள் போக்கிரி ரசித்தீர்களா? திருப்பாச்சி ரசித்தீர்களா? அயன்? ஆதவன்? பில்லா? சாமி? தூள்? சண்டைக் கோழி? அப்புறம் என்னய்யா இதுல மட்டும் நொட்டை சொல்லிக்கிட்டு? நான் ஒரு அறிவு ஜீவி. கலைப்படங்கள் மட்டும் தான் பார்ப்பேன்; ரசிப்பேன் என்பவர்கள் பொதுவாக மசாலா படங்களை விமர்சிப்பார்களே தவிர, விஜய் படங்களுக்கு மட்டும் முதல் ஷோ பார்த்து விட்டு 'ச்சே, என்ன மட்டமான படம்' என்று விமர்சனம் எழுதுவதில்லை. லாஜிக் பார்க்காமல், அடிப்படை விஞ்ஞான விதிகள் பொருந்துமா என்று யோசிக்காமல் ஒரு இரண்டரை மணி நேரம் அக்கடா என்று உங்கள் கனவை இன்னொருவர் மூலம் outsource செய்ய வேண்டுமென்றால் இந்தப் படங்கள் எல்லாமே ஒன்று தான். அதில் விஜய் படங்களை மட்டும் ரவுண்டு கட்டி விமர்சிப்பது ஏன்? அவருடைய பன்ச் டயலாக் செய்யும் உபத்திரவங்களா?


ஆர்னால்டு தன் வலது புஜத்தில் மட்டும் ஒரு போபோர்ஸ் சைஸ் பீரங்கியுடன் ஓடி ஓடி சுடுவதை வாய் பிளந்து பார்க்கிறோம். அதே விஜய் செய்தால் நக்கல். போலவே ஸ்பைடர்மேன், சூப்பர்மேன் வகையறாக்கள். என்ன, அவர்கள் முதலிலேயே 'இதோ பாருப்பா, எங்க ஹீரோ இந்த மாதிரி கோடியில் ஒன்றாக விசித்திர பலத்துடன் விளங்குவார். கண்டுக்காதீங்க' என்ற ரீதியில் ஒரு அறிமுகம் செய்து விடுவார்கள். அப்போது சுற்றிய பூக்கூடையை, பார்ட் ஒன்று முதல் பார்ட் மூன்று வரை கேள்வி கேட்காமல் பார்த்து விட்டு கை தட்டுவோம். கொஞ்சம் கேபிள் போல விஷயம் தெரிந்தவர்கள் 'மேகிங்' (இன்னொரு ஜல்லி) நல்லா இருக்கு என்பார்கள். அது பற்றி ஒன்றும் பிரக்ஞை இல்லாத பெரும்பாலோருக்கு அவர்கள் எதிர்பார்த்து வரும், ஏதோ ஒன்று விஜய், விஷால் படங்களிலேயே கிடைக்கிறது. விமர்சனம் என்ற பெயரில் இவ்வளவு முக்கியத்துவம் எதற்கு என்று புரியவில்லை.


ஆனால், ஒரு விஷயம். தொலைக்காட்சிகளிலும் TRP ஏற வேண்டுமென்றால் அது திரைப்படம் தொடர்பானதாக இருக்க வேண்டும். நம் பதிவுலகிலும் அப்படியே. ஹிட்ஸ், தொடர்பவர்கள் இத்யாதிகள் வேண்டுமென்றால் திரைப்படம் பற்றி எழுதுவது மிக மிக அவசியம். இதை நான் ஏதோ ஒரு உச்சாணிக் கொம்பில் இருந்து கொண்டு 'ச்சே, என்ன ஜனங்கள். இப்படி சினிமா வெறி பிடித்து அலைகிறார்கள்' என்று அங்கலாய்க்கவில்லை. சினிமா என்னும் ஊடகத்தின் கவர்ச்சி சக்தியைப் புரிந்ததால் சொல்கிறேன். உதாரணத்திற்கு இந்த இடுகைக்கு, இதற்கு முந்தைய குஷ்வந்த் சிங்க் இடுகையை விட குறைந்தது இரு மடங்கு ஹிட்ஸ் வரும். அதில் ஒன்றும் தவறோ, ஆச்சரியமோ இல்லை. It is a natural process, which we need to understand. இப்போது யோசித்தால், இந்த இடுகைக்கு 'நான் ஏன் பிரபலம் இல்லை' என்றும் தலைப்பு வைத்திருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது.


இந்தச் சிற்றுரையை முடிக்கு முன் ஒரு முக்கிய தகவல். நான் இன்னொரு படமும் பார்த்தேன். அதைப் பற்றியும் எழுதாமல் இருக்க வேண்டுமென்றால் .....நீங்கள் ஒன்றும் செய்ய வேண்டாம். என்னுடைய சோம்பல் ஒன்றே போதும்.

இது எல்லாவற்றையும் விட முக்கியமான விஷயம்... ஆங்கிலப் புத்தாண்டு வாழ்த்துகள். Have a great, rocking year...all of you.