சென்னை - சில தினங்கள் சில குறிப்புகள் – Part 2

இரண்டு நாட்கள் வெளியூர் சென்று விட்டு மீண்டும் சென்னை. இந்த முறை மின்சார ரயிலில் பழவந்தாங்கல் ஸ்டேஷனில் ஏறினேன். பல வருடங்களுக்குப் பின் மின்சார ரயில் பயணம். அப்போது மீட்டர் கேஜ். தற்போது பிராட் கேஜ் ஆகியிருக்கிறது. ஆனால் இருவர் அமரும்படியான இருக்கைகள் தான். (மும்பையில் மூவர் அமரலாம்). சில காலேஜ் இளைஞர்கள் / யுவதிகள் செல் போனுடன் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு வயதான முதியவருக்கு (நான் இல்லை), உட்கார தன் இடத்தை ஒருவர் (இதுவும் நான் இல்லை) கொடுத்தார். ஆலந்தூர் மதி தியேட்டர் கட்டிடம் இன்னமும் இருக்கிறது. படங்கள் திரையிடுவதில்லை என்று நினைக்கிறேன். ஆதம்பாக்கம் ஜனோபகார சாஸ்வத நிதி உயர்நிலைப் பள்ளி அவசரத்தில் ஓடி மறைந்தது. நீலக்கலர் ரிப்பனுடன் பள்ளி செல்லும் அக்காவின் தோழிகளும் நினைவில் வந்து சென்றார்கள்.



கிண்டி வந்தபோது குதிரை பந்தயத்தில் மூழ்கிக் களித்து, சிறிது வென்று, பெரிதாகத் தோற்று, மொத்த வாழ்வையும் அதில் செலவிட்ட சிலர் நினைவுக்கு வந்தார்கள். அடையாற்றில் மழைத் தண்ணீர் வடிந்து, பழையபடி சாக்கடை ஓடிக்கொண்டிருந்தது. சைதாப்பேட்டை கோவில் கோபுரம் தற்போது உயரம், அகலம் எல்லாமே குறைந்து குறுகிவிட்டது போல் தோன்றியது. மற்றபடி பெரிய மாற்றமில்லாத கடைகள். ஏகப்பட்ட சப்-வேக்கள். எல்லா சுவர்களிலும் முன்பு பிரதானமாக இருந்த 'படை, சொறி, சிரங்குக்கு ...ஜாலிம் லோஷன் ஜாலிம் லோஷன்' என்று வாக்கியங்களைக் காணோம். போத்திஸ் மற்றும் ஜெயச்சந்திரன்கள் எல்லாச் சுவற்றையும் ஆக்கிரமித்து இருந்ததில் இந்தியா (ஓரளவாவது) மிளிர்கிறது என்று புரிந்தது.


முன்பெல்லாம் பெரிதாகத் தெரிந்த மேம்பாலங்கள் சிறிதாகி விட்டன. பூங்காவில் இறங்கினேன். பூங்கா என்றதும் பிக்னிக் ஸ்பாட் என்று எண்ண வேண்டாம். பூங்கா ரயில் நிலையம். எதேற்சையாகக் கண்ணில் வி.எல்.ஆர். கான்டீன் தென்பட்டது. நிச்சயமாக ஹைஜீனிக் இல்லை என்று தெரிந்தாலும், யாருக்குத் தான் பழைய நினைவுகளுக்குள் செல்ல ஆசை இருக்காது? ஒரு கிச்சடி, ஒரு தோசை என்று ஸ்டெயின்லெஸ் ஸ்டீல் தட்டில் போட்டு கொடுத்தார்கள். முன்பு அலுமினியத் தட்டின் மீது மந்தார இலையில் வரும். இன்னமும் மாறாத அலுமினிய டோக்கன். காலேஜ் தினங்களில் பழைய பேப்பர் போட்டு, காய்கறி/மளிகை சாமான்கள் வாங்கி, என்று சகல விதங்களிலும் கமிஷன் அடித்த பணம் இந்த அலுமினிய டோக்கன் தரும் கிச்சடி, போண்டா, பஜ்ஜி வகையறாக்களில் செலவழிந்த அற்புத நாட்கள் ஞாபகம் வந்தன.


திரும்பி வருகையில், இரவு பத்து மணிக்கு மேல் நண்பனுடன் மோட்டார் பைக்கில் சவாரி. எழும்பூர், நுங்கம்பாக்கம், அண்ணா சாலை என்று மெல்லிய காற்றில் வளைய வந்த சவாரியில், நண்பனுக்கு பதில் நண்பி இருந்திருந்தால் இன்னும் பிரமாதமாக இருந்திருக்கும் என்னும் துர் எண்ணமும் வந்தது.

சகோதரி வீட்டருகில் புது கட்டிடம் ஒன்று கட்டப்படுகிறது. அங்கு ஒரு சைக்கிள். வாடகை சைக்கிள். 'மாலதி மிதிவண்டி நிலையம்' என்று செயின் பாக்ஸ் மேல் எழுதியிருந்தது. பின்புறம் மூன்று என்று நம்பர் பெரிதாகத் தெரிந்தது. யாரோ ஒரு உப மேஸ்திரியின் வண்டியாக இருக்க வேண்டும். இப்போதைய ரேஸ் பாசாங்குகள் இல்லாமல் சமர்த்தாக, ஒரு அமைதியான குதிரை போல நின்று கொண்டிருந்தது. முன், பின் பக்க சக்கரங்களில் பல வண்ண குஞ்சலங்கள். மணியில் விரல் அழுத்தும் இடத்திற்கு பிளாஸ்டிக் உறை. கேட்டிருந்தால் ஒரு ரவுண்டு சவாரி அனுமதித்திருப்பார்கள். என்னவோ ஒன்று தயக்கம் காட்டி, ஸ்டாண்ட் போட்ட வாகிலேயே பெடலைச் சுற்றினேன். அதிலேயே தெரிந்தது ஐம்பது கி.மீ. ஓட்டலாம் - பள்ளித் தேர்வின் நிச்சய ஃபெயிலை ஜஸ்டு பாசாகவாவது மாற்றும் சக்தி வாய்ந்த திருவேற்காடு அம்மனை அப்படி எத்தனை முறை தரிசனம் செஞ்சிருக்கேன்.

அடுத்த மால் நாளை ச்சே இப்பவே குழறுகிறது இல்ல. அடுத்த நாள் மாலை அசோக் நகர் செல்ல வேண்டியிருந்தது. இந்த 'ஏன்? எதற்கு?' எல்லாம் சுஜாதாவிடம் கேட்பதோடு நிறுத்திக் கொள்ளுங்கள். 'எப்படி?' என்று வேண்டுமானால் கேட்கலாம். இந்த முறை, பேருந்தில் பயணம். அது என்னவோ தெரியவில்லை. இந்த முறை சென்னையில் என் மூளை விபரீதக் கோட்பாடுகளில் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. முதலில் நங்கநல்லூர் மார்க்கெட் சென்று பேருந்தில் ஏறினேன். நிற்க இடம் கிடைத்தது. ஒரு நெருக்கமான திருப்பத்தில் திடீரென்று வந்த ஸ்கூட்டி பேருந்தின் பின் சக்கரத்தில் உராய்ந்து விழுந்தாலும், அந்தப் பெண் இலாவகமாக குதித்து விட்டாள். பேருந்து ஓட்டுனரின் சடன் ப்ரேக் பெரிதும் காப்பாற்றியது. ஒருவர் சீட்டை காலி செய்தால், மூவர் பாய்ந்து வந்து இடம் பிடிக்கும் வழக்கம் இன்னும் மாறவில்லை என்பது திருப்தி அளித்தது. ஆஷர்கானா (என்ன பெயர் இது? தலப் புராணம் யாருக்குத் தெரியும்?) நிறுத்தத்தில் (கூகிளில் டைப் செய்யும்போது எத்தனை ththth டைப் செய்ய வேண்டியிருக்கிறது!) இறங்கி அசோக் நகர் நோக்கி செல்லும் பேருந்துக்குக் காத்திருந்தேன்.


கொஞ்சம் குழப்பமாக இருந்ததால், பக்கத்தில் இருந்தவரைக் கேட்டேன். அவர் 'நான் ஏறும் பஸ்ஸில் ஏறுங்க. கவலை வேண்டாம்' என்றார். கூட்டமாக வந்த பேருந்தில் முண்டியடித்து ஏறினோம். முன்பக்கம் ஏறி விட்டதால், நடத்துனர் தூரத்தில் பின்பக்கம் இருப்பது இலேசாகக் கூட தெரியவில்லை. அவர் வருவார். டிக்கெட் வாங்கலாம் என்று நானும் சும்மா இருந்தேன். கொஞ்ச நேரம் ஒன்றும் நடக்கவில்லை. பிறகு, பக்கத்தில் இருந்தவர், 'சார், கண்டக்டர் இங்க வரமாட்டாரு. பணத்த கொடுத்து விடுங்க. டிக்கெட் வந்து சேரும்' என்று அறிவுரை தர, நான் பக்கத்து பையன் கிட்ட கொடுத்து, அது ஆளாளுக்கு கை மாறிச் சென்று, மீண்டும் மூன்று நிமிடங்களில் பயணப்பட்டு என் கைகளில் டிக்கட்டாக மாறியிருந்தது. நல்ல சிஸ்டம். மீண்டும் அந்தக் காலத்தில் பெண்கள் மூலம் டிக்கெட் வாங்கியது, வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டது, பிறகு கட்டிக்கொண்டு வாங்கியது என்று சகலமும் flash back ஆகியது.


ஒரு வழியாக அசோக் பில்லரில் இறங்கி, நண்பருடன் செலவழித்த மூன்று மணி நேரங்கள் அருமை. அவர் ஒரு எழுத்தாளர். ஏறக்குறைய என்னளவு பர்சனாலிடி கூட. அவர் புது புத்தகம் ஒன்று வெளி வருவதாகச் சொன்னார். மகிழ்ச்சி. ரொம்ப நாட்களாக நாலு தட்டு தட்ட வேண்டும் என்று குறி வைத்திருந்த பட்சியைக் கூப்பிட்டேன். அது 'சாரி சகா' என்று இலாவகமாக பறந்து விட்டது. திரும்ப வருகையில் ராயல் சவாரி. ஏ.சி. குளுமையில், ஜேசுதாஸ் குரலில், ஹோண்டா சிட்டி முன் இருக்கையில் சுகமான பிரயாணம். அந்த நேரத்தில் யாராவது கம்ப இராமாயணம் பற்றிப் பேசினால் கொட்டாவி வந்தால் தப்பா பாஸ்?


****************************************************************************

டெயில் பீஸ்:


நர்சிம்முடன் பேசிக் கொண்டிருக்கையில் ஆட்டோ விஷயத்தில் இரண்டு சுவாரஸ்யமான நிகிழ்வுகளைப் பற்றி கூறினார்.


நர்சிம் சென்ட்ரல் ரயில் நிலையம் வாயிலில்: 'ஆட்டோ, எக்மோர் போகணும்'


ஆட்டோ ஓட்டுனர் : 'ஆங், போவலாம்; அறுவது ரூவா ஆகும்'


நர்சிம்: 'அறுவதா? ரொம்ப அதிகமா இருக்கே. மீட்டர் போடுவியா?'


ஆ.ஓ: 'மீட்டரா? சரி போடுறேன்'


எக்மோர் வருகிறது. மீட்டர் இருபது என்கிறது. நர்சிம் இருபது ரூபாயை நீட்டுகிறார்.


ஆ.ஓ: 'இன்னாதிது?'


நர்சிம் : 'ஆட்டோ சார்ஜ் பா'


ஆ.ஓ: 'ஹலோ,நீ மீட்டர் போட சொன்ன. நீ பாத்ததில்லங்காட்டியும்னு நா போட்டேன்ல. நா அறுவது சொன்னேன். அப்ப நீயும் அதக் கேளு. மருவாதையா..அறுவது எடு'


இன்னொரு தருணம்.


நர்சிம் : 'ஆட்டோ, உத்தமர் காந்தி ரோடு போகணும்'


ஆ.ஓ. : 'காந்தி உத்தமர்னு உனிக்கி எப்பிடி தெர்யும்? சவாரி வராதுபா.'


அடுத்த ஆட்டோ.


நர்சிம் : 'ஹலோ, காந்தி ரோடு போகணும்'


ஆ.ஓ. : 'ஏன்யா, படிச்சா ஆளுதான. வெறும காந்தினா? உத்தமர் காந்தி ரோடா, மகாத்மா காந்தி ரோடானு கிலியரா சொல்தேவல?'


****************************************************************************

மகிழ்ச்சியான செய்தி: இதுக்கு மேல 'சென்னை தினங்கள்' பற்றி ஒன்றும் இல்லை. ரிலாக்ஸ்.