Thursday, December 31, 2009

Paa, வேட்டைக்காரன் அனுபவங்கள் – எதைப் பற்றியும் பற்றாமலும்

இந்த முறை கிறிஸ்துமஸ் தினங்களில் உண்மையிலேயே கர்த்தரால் இரட்சிக்கப் பட்டவன் போல் உணர்ந்தேன். நம்ம அதிர்ஷ்டம் கிறிஸ்துமஸ் பெரும்பாலும் சனி, ஞாயிறுகளில் வருவதாகவே ஞாபகம். இல்லாவிட்டாலும், புதன் கிழமை என்று வாரத்தின் நடுவில் வரும். இந்த முறை வெள்ளி, அதைத் தொடர்ந்த சனி,ஞாயிறு என்று முன்பே தயாராக இருந்த உற்சாகம், மகாராஷ்டிரா அரசு திங்கட் கிழமையையும் விடுமுறை (மொஹரம்) என்று அறிவித்ததில் திடீர்னு ஐம்பது ஃபாலோவர்ஸ், நூறு பின்னூட்டம் வந்த பதிவர் போல சந்தோஷ அதிர்ச்சியில் மூழ்கித் திளைத்தேன்.



இந்தத் தினங்களில் வூட்டுக்கார அம்மாவின் சைடிலிருந்து உறவினர்கள் வரப்போவது முன்பே தெரியும் (நான் அவர்கள் வீட்டில் ஒரு வாரம் டேரா அடித்தது வேறு விஷயம்). அதனால் முறுக்கிக் கொண்டு, 'இதோ பாரு, நீ எங்க வேணும்னாலும் அவங்களக் கூட்டிக் கொண்டு போ. என்ன ஆள விடு' என்று முன்பே மனைவியிடம் டீலா நோ டீலா விளையாடினேன். சில சமயம் பூனைக்கும் காலம் வரும் தானே! சோ, வந்த விருந்தினர்களுடன் டிபன் சாப்பிட்டு, மனைவியுடன் அவர்களை முதல் வேலையாக மும்பையின் தூரப் பகுதிகளுக்கு அனுப்பி வைத்தேன். ஏற்கெனவே என் தம்பி தற்காலிக பிரம்மச்சாரி என்ற சொர்க்கத்தில் திளைத்துக் கொண்டிருந்தான். அப்புறம் என்ன! உடனே ஒரு போன் போட்டு, xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx (அடுத்த நான்கு வரிகள் தணிக்கை செய்யப்பட்டு விட்டன; எனக்கும் நற்'குடி' பட்டம் வாங்குவதில் நாட்டமில்லையா என்ன!).


மாலை சுமார் ஐந்து மணிக்கு (வானமும் அப்போது உண்மையிலேயே மப்பும் மந்தாரமுமாக இருந்தது பாஸ்) மனைவி தொலைபேசியில் "இன்று இரவு 'Paa' படம் புக் செய்கிறேன். நேரா அந்த தியேட்டருக்கு வந்துடுங்க..." நான் வழக்கம் போல் பேசுவதற்கு முன் 'ஹுக்கும்' என்பதை வழக்கம் போலவே 'சரி மேடம்' என்று புரிந்து கொண்டவள் உபரித் தகவலாக 'நாளை உங்களுக்குப் பிடித்த (தோடா..) 'வேட்டைக்காரன்' படமும் புக் செய்து விட்டேன்' என்றாள்.


ஆஹா, ஒரு ஆர்ட் ஃபிலிம்; மறுநாள் ஒரு சயின்ஸ் ஃபிக்சன் (புவி ஈர்ப்பு விசையை மீறி ஐம்பது அடி பறந்து உதைப்பது, நூறு அடி நீர்வீழ்ச்சியில் ஒரு சிறு சிராய்ப்புடன் விழுந்து எழுவது எல்லாம் அந்த வகை தானே?) என்று மகிழ்சியானேன். இரண்டு பட விமர்சனமும் எழுதலாம் என்று தமிழ் வலையுலகின் சிறந்த முற்போக்குத் தளங்களை, தேர்வு தொடங்க ஐந்து நிமிடம் முன்பு புத்தகத்தைப் புரட்டும் மாணவன் போல் அவசரமாக, ஒரு எழவும் புரியாமல் படித்துக் கொண்டேன்.


முதலில் Paa. சுருக்கமாகச் சொல்ல வேண்டுமென்றால் 'ரொம்ப நல்லா இருக்கு'. Progeria என்னும் இளமையில் துரித முதுமை என்னும் நோயால் பீடிக்கப்படும் ஆரோ (அமிதாப்) என்னும் பன்னிரண்டு வயது சிறுவ ....தாத்தா. அவன் அம்மா (வித்யா பாலன்) ஒரு டாக்டர். அப்பா.. (அபிஷேக்) அந்த அம்மாவைக் காதலித்து, இந்தக் குழந்தை உருவானது தெரிந்ததும், தனது அரசியல் வாழ்வுக்கு இடைஞ்சல் என்று கருக்கலைப்பு செய்யச் சொன்னதால், உறவில் முறிவு ஏற்பட்டு பிரிந்து சென்றவர். முதலில் ஒரு chance மீட்டிங். அப்பாவும் மகனும். தாம் யாரென்று அறியாமலே. பிறகு hate-love என்று அவர்கள் உறவு மலர்ந்து, வளர்ந்து...அதற்குள் ஆரோவின் உடல்நிலை மோசமாகி ... இறுதியில் தன் அம்மாவையும், அப்பாவையும் சேர்த்து வைக்கிறான். அமிதாப் இரண்டாவது இன்னிங்க்ஸில் தூள் கிளப்புகிறார். நம்ம ஊர் தாத்தாக்கள் கவனிப்பார்களா? அபிஷேக் மிக மிக நன்றாக, வழமையான அலட்டல் இல்லாத நடிப்பில் கவர்கிறார். வித்யா பாலன் திரையில் வரும்போதெல்லாம் நான் கைக்குட்டையால் உதட்டோரத்தைத் துடைத்துக் கொண்டே 'வாவ்' என்றேன். என் மனைவி முறைத்த போது 'வாவ், எவ்வளவு அழகான புடவை! இந்த மாதிரி நீயும் வாங்கிக்கோ' என்று சமாளித்தேன். இவர் அந்தக் கால காஞ்சனா என்னும் நடிகைக்கு ஏதாவது உறவா? (வேலன், ஜ்யோவ் போன்ற சென்ற தலைமுறை ஆட்களிடம் கேட்க வேண்டும்).


திரைக்கதை மிக மிக மெதுவாக, அதேசமயம் அதீத சோகமில்லாமல் நகர்கிறது. இயக்குனர் பால்கி சீனி கம் படத்தில் செய்த அல்லது செய்யத் தவறிய தவறுகள்/விஷயங்களை மீண்டும் செய்கிறார். இந்தக் காலத்துக்கு கொஞ்சமாவது திரைக்கதை வேகமாக இருக்க வேண்டும். குறைந்த பட்சம் ஒரு ட்விஸ்ட். ம்ஹும். முடியாதுய்யா என்கிறார். சரி. அவர் படம். இசை ராஜா. அவருடைய பழைய பாட்டுக்களை புது வாத்தியங்களுடன், A R ரெஹமானுக்குத் தெரியாமல் அவருடைய ரெகார்டிங் தியேட்டரில் ஒலிப்பதிவு செய்த பாடல்கள் போல் துல்லியம். இசைக்கு யாராவது சிரிக்கிறார்களா என்று பார்த்தேன். நிச்சயமாக இல்லை. சொல்லப் போனால் கும் சும் கும் பாட்டின் போது நிறைய மலர்ந்த முகங்கள், தலை, கால் ஆட்டிக் கொண்டிருந்ததைக் காண முடிந்தது.


அடுத்த நாள் வேட்டைக்காரன். விஜய் படம் பார்க்க வந்தவர்களை அவ்வளவு பெரிய மாலிலும் சுலபத்தில் அடையாளம் காணலாம். நூறு சதவீதம் தமிழர்கள். அதற்கான நடை, உடை, பாவனை. நிச்சயமாக இளைஞர்கள்/ஞிகள். நிறைய உற்சாகப் பந்துகளாகச் சிறுவர்கள். எனக்குப் பக்கத்து சீட்டில் ஒரு அதி உற்சாக விஜய் ரசிகனான சிறுவன். பின்புற வரிசை முழுதும் 20-25 வயது விஜய் ரசிகர்கள். மும்பை மல்டிப்ளக்ஸ்களில் விசில் சத்தம் வெகு அபூர்வம். எனக்கும், என் தம்பிக்கும் ஆனந்தமாக இருந்தது. படம் எனக்கு கில்லி அளவு revetting stuff என்று இல்லா விட்டாலும், ஒரு சராசரி விஜய் படம். எல்லாம் இருக்கிறது. எனக்கு ஒன்று மட்டும் புரியவில்லை. நீங்கள் போக்கிரி ரசித்தீர்களா? திருப்பாச்சி ரசித்தீர்களா? அயன்? ஆதவன்? பில்லா? சாமி? தூள்? சண்டைக் கோழி? அப்புறம் என்னய்யா இதுல மட்டும் நொட்டை சொல்லிக்கிட்டு? நான் ஒரு அறிவு ஜீவி. கலைப்படங்கள் மட்டும் தான் பார்ப்பேன்; ரசிப்பேன் என்பவர்கள் பொதுவாக மசாலா படங்களை விமர்சிப்பார்களே தவிர, விஜய் படங்களுக்கு மட்டும் முதல் ஷோ பார்த்து விட்டு 'ச்சே, என்ன மட்டமான படம்' என்று விமர்சனம் எழுதுவதில்லை. லாஜிக் பார்க்காமல், அடிப்படை விஞ்ஞான விதிகள் பொருந்துமா என்று யோசிக்காமல் ஒரு இரண்டரை மணி நேரம் அக்கடா என்று உங்கள் கனவை இன்னொருவர் மூலம் outsource செய்ய வேண்டுமென்றால் இந்தப் படங்கள் எல்லாமே ஒன்று தான். அதில் விஜய் படங்களை மட்டும் ரவுண்டு கட்டி விமர்சிப்பது ஏன்? அவருடைய பன்ச் டயலாக் செய்யும் உபத்திரவங்களா?


ஆர்னால்டு தன் வலது புஜத்தில் மட்டும் ஒரு போபோர்ஸ் சைஸ் பீரங்கியுடன் ஓடி ஓடி சுடுவதை வாய் பிளந்து பார்க்கிறோம். அதே விஜய் செய்தால் நக்கல். போலவே ஸ்பைடர்மேன், சூப்பர்மேன் வகையறாக்கள். என்ன, அவர்கள் முதலிலேயே 'இதோ பாருப்பா, எங்க ஹீரோ இந்த மாதிரி கோடியில் ஒன்றாக விசித்திர பலத்துடன் விளங்குவார். கண்டுக்காதீங்க' என்ற ரீதியில் ஒரு அறிமுகம் செய்து விடுவார்கள். அப்போது சுற்றிய பூக்கூடையை, பார்ட் ஒன்று முதல் பார்ட் மூன்று வரை கேள்வி கேட்காமல் பார்த்து விட்டு கை தட்டுவோம். கொஞ்சம் கேபிள் போல விஷயம் தெரிந்தவர்கள் 'மேகிங்' (இன்னொரு ஜல்லி) நல்லா இருக்கு என்பார்கள். அது பற்றி ஒன்றும் பிரக்ஞை இல்லாத பெரும்பாலோருக்கு அவர்கள் எதிர்பார்த்து வரும், ஏதோ ஒன்று விஜய், விஷால் படங்களிலேயே கிடைக்கிறது. விமர்சனம் என்ற பெயரில் இவ்வளவு முக்கியத்துவம் எதற்கு என்று புரியவில்லை.


ஆனால், ஒரு விஷயம். தொலைக்காட்சிகளிலும் TRP ஏற வேண்டுமென்றால் அது திரைப்படம் தொடர்பானதாக இருக்க வேண்டும். நம் பதிவுலகிலும் அப்படியே. ஹிட்ஸ், தொடர்பவர்கள் இத்யாதிகள் வேண்டுமென்றால் திரைப்படம் பற்றி எழுதுவது மிக மிக அவசியம். இதை நான் ஏதோ ஒரு உச்சாணிக் கொம்பில் இருந்து கொண்டு 'ச்சே, என்ன ஜனங்கள். இப்படி சினிமா வெறி பிடித்து அலைகிறார்கள்' என்று அங்கலாய்க்கவில்லை. சினிமா என்னும் ஊடகத்தின் கவர்ச்சி சக்தியைப் புரிந்ததால் சொல்கிறேன். உதாரணத்திற்கு இந்த இடுகைக்கு, இதற்கு முந்தைய குஷ்வந்த் சிங்க் இடுகையை விட குறைந்தது இரு மடங்கு ஹிட்ஸ் வரும். அதில் ஒன்றும் தவறோ, ஆச்சரியமோ இல்லை. It is a natural process, which we need to understand. இப்போது யோசித்தால், இந்த இடுகைக்கு 'நான் ஏன் பிரபலம் இல்லை' என்றும் தலைப்பு வைத்திருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது.


இந்தச் சிற்றுரையை முடிக்கு முன் ஒரு முக்கிய தகவல். நான் இன்னொரு படமும் பார்த்தேன். அதைப் பற்றியும் எழுதாமல் இருக்க வேண்டுமென்றால் .....நீங்கள் ஒன்றும் செய்ய வேண்டாம். என்னுடைய சோம்பல் ஒன்றே போதும்.

இது எல்லாவற்றையும் விட முக்கியமான விஷயம்... ஆங்கிலப் புத்தாண்டு வாழ்த்துகள். Have a great, rocking year...all of you.

Tuesday, December 29, 2009

எல்லா ஆசிரியர்களையும் .........ருங்கள்


பத்திரிகை ஆசிரியர்கள் என்பவர்கள் சமூகத்தின் மிக உயர்ந்த இடம் பெற்றிருந்த நிலை மாறிவிட்டதைப் பற்றி குஷ்வந்த் சிங்க் எழுதிய கட்டுரையின் எனது தமிழாக்கம். அம்ருதா இதழில் வந்தது.




இந்தியப் பத்திரிகைத் துறையின் அறையும் உண்மை: "முதலாளிகள் மட்டுமே பொருட்டானவர்கள்; ஆசிரியர்கள் இல்லை"


ஒரு காலத்தில் - வெகு நாட்களுக்கு முன்பல்ல - பத்திரிகை ஆசிரியரின் சமூக நிலை, பெயர் இவையெல்லாம் அந்தப் பத்திரிகைகளுக்குப் பெருமை சேர்த்திருந்த நிலைமை இருந்தது.

பிரிட்டானிய ராஜ்ஜியத்தில், பிரிட்டானிய முதலாளிகளைக் கொண்ட 'டைம்ஸ் ஆப் இந்தியா, தி ஸ்டேட்ஸ்மேன்' போன்ற தேசிய நாளேடுகளின் ஆசிரியர்களுக்கு அரசின் விருதுகள் வழங்கப்பட்டு அவர்கள் கௌரவிக்கப்பட்டனர். சுதந்திரத்திற்குப் பிறகும் கூட, இந்தியர்கள் பத்திரிகை ஆசிரியர் பொறுப்பேற்றபோது, அவர்களுக்கு சமுதாயத்தின் ஆகச் சிறந்த கெளரவம் கிடைத்திருந்தது. பிரான்க் மொரேஸ், சலபதி ராவ், கஸ்துரி ரங்க ஐயங்கார், போதென் ஜோசப் மற்றும் பிரேம் பாட்டியா போன்ற பெயர்கள் எல்லா வாசகர்களுக்கும் தெரிந்திருந்தது. எண்பதுகளில் டைம்ஸ் ஆப் இந்தியாவின் ஆசிரியரான திலிப் பட்கோங்கர், பிரதம மந்திரிக்கு அடுத்ததாக நாட்டின் முக்கிய பதவி தன்னுடையது தான் என்று அறுதியிட்டத்தில் பிழை ஒன்றும் இல்லை. ஆளும் கட்சியின் மீதான நேர்மறையான விமர்சனங்கள், எதிர்க்கட்சிகளிடமிருந்து இல்லாமல், முழு பத்திரிகை சுதந்திரத்துடன் இருந்த சிறந்த, பொறுப்புள்ள ஆசிரியர்களிடமிருந்து வந்தன.

இந்த நிலை தொலைக்காட்சியின் வளர்ச்சியில் மாற்றமடைந்தது. தங்கள் கண் முன்னால் நிகழும் நிகழ்வுகளை பார்த்த மக்கள் மறுநாள் காலையில் அவைகளைப் பற்றி படித்திட தினசரியைப் பார்க்க எத்தனிக்க மாட்டார்கள். ஆகக் குறைவான சிலரே தலையங்கங்களைப் படிக்கிறார்கள். மின்னணு ஊடகங்களின் சவால்களைச் சமாளிப்பதில் முனைப்பு காட்டும் தினசரிகளின் முதலாளிகளும் அவர்தம் வணிக மேலாளர்களும், பத்திரிகை ஆசிரியர்களைத் தூக்கி எறியலாமென்பதைப் புரிந்து கொண்டனர். தேவையாயிருந்தது எல்லாம் குறைவான உடையணிந்த நட்சத்திரங்கள் அல்லது விளம்பர அழகிகளின் படங்கள், புதிது புதிதான உணவுகளின் செய்முறைகள், புராதன மதுவகைகள் மற்றும் கிசு கிசுக்கள் போன்றவற்றை வைத்து தங்கள் பக்கங்களை நிரப்புதல். இந்தச் சூத்திரத்தை நான்கு வார்த்தைகளில் அடக்கி விடலாம்: திரைப்படங்கள், சமகால நாகரீகம், உணவு மற்றும் ஆசிரியர்களை வன்புணர்தல். இந்த வன்புணர்ச்சிக்கு இரையான பெருமை வாய்ந்த எழுத்தாளர்கள் பலர் : பிரான்க் மொரேஸ், கிரிலால் ஜெயின், B.G.வெர்கீஸ் (மாக்செசே பரிசு வென்றவர்), அருண் ஷோரி (மற்றொரு மாக்செசே வென்றவர்), வினோத் மேத்தா, இந்தர் மல்ஹோத்ரா, பிரேம் ஷங்கர் ஜா. இன்று டைம்ஸ் ஆப இண்டியா, தி டெலிகிராப், தி ஸ்டேட்ஸ்மேன் இவற்றின் ஆசிரியர் யார் என்று கேட்டால் பத்தில் ஒன்பது பேருக்குத் தெரிந்திருக்காது. திலிப் பட்கோங்கரைப் பற்றிக் கேட்டால் 'திலிப் ....யாரது?' என்ற பதில் வரும்.


இந்தியப் பத்திரிகைத் துறையின் கடினமான உண்மை என்னவென்றால் - முதலாளிகள் முக்கியம்; ஆசிரியர்கள் அல்லர். பணம் முக்கியம்; திறமை அல்ல; ஏசியன் ஏஜ் பத்திரிகையின் நிறுவன-ஆசிரியரான M.J.அக்பர் முகாந்திரங்களின்றி தூக்கி எறியப்பட்டது, பணபலம் ஆளுமையும், அனுபவத்தையும் குப்பைக்கூளத்தில் போட்டதற்குச் சமீபத்திய சான்று. அவர், நிலவும் இன்றைய ஆளுமைகளில் ஆகச் சிறந்தவர். அவர் தான் கொல்கத்தாவைச் சேர்ந்த ஆனந்த பஜார் குழுமத்தின் சார்பில் சண்டே வாராந்தரி மற்றும் தி டெலிகிராப் தினசரி ஆகியவற்றைத் துவக்கி வைத்தார். நாடாளுமன்ற உறுப்பினராகவும் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டவர். பல பதிப்புகள் கண்ட ஐந்தாறு புத்தகங்கள் எழுதியவர். பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அவர் சில நண்பர்களுடன் ஏசியன் ஏஜ் பத்திரிகையைத் துவக்கினார். நாட்டின் முக்கிய நகரங்கள் மற்றும் லண்டன் மாநகரிலிருந்து வெளியான ஏசியன் ஏஜ் ஒரு துணிச்சலான முயற்சியாகும். மிகக் குறைவான விளம்பரங்களே இருந்ததெனினும், வேறெந்த இந்தியப் பத்திரிகையைக் காட்டிலும் படிக்க சுவாரஸ்யமான பல விடயங்களை ஆங்கில மற்றும் அமெரிக்க பத்திரிகைகளிலிருந்து உள்ளடிக்கியிருந்தது. ஒரு முழுமையான தினசரிக்கான அடையாளங்கள் அனைத்தும் அதனிடம் இருந்தன. இத்தகைய பிரத்யேக குணாதிசியங்களுடன், அது அரசையும், ஆளும் கட்சியையும் விமர்சிப்பவர்களின் கட்டுரைகளையும் பிரசுரித்தது. பத்திரிகையின் இந்த ஒரு அம்சம் ஒரு வேளை அக்பருடைய புதிய பங்கீட்டாளரை எரிச்சல் அடையச் செய்திருக்க வேண்டும். அவர் தனக்கான அரசியல் அபிலாக்ஷைகளுடனும், அரசின் சாதகமான பக்கத்தில் நிற்கும் விருப்பத்துடனும் இருந்தார். இதன் விளைவாக, ஒரு வித முன்னெச்சரிக்கையுமின்றி, மார்ச் 1 அன்று காலை அலுவலகத்துக்குச் செல்லுகையில் ஏசியன் ஏஜ் பத்திரிகையின் பெயர்ப் பலகைகளில் தலைமைப் பத்திரிகையாசிரியர் பொறுப்பில் தனது பெயர் இனி இல்லை என்று அக்பர் அறிய வந்தார். அது நல்ல வளர்ப்பு முறையில்லாத, பணம் படைத்த ஒருவரால் இழைக்கப்பட்ட ஒரு மன்னிக்க முடியாத அவமரியாதையாகத் திகழ்ந்தது.


தனக்கும் பத்திரிகைத் துறைக்கும் தவறிழைத்தவர்களை அக்பர் என்ன செய்யப் போகிறார் அல்லது என்ன செய்யக் கூடும் என்பதைக் கணிப்பது கடினம். இந்நிகழ்ச்சி அவரை உறுத்திக்கொண்டிருக்கும். அவருக்கு 57 வயதுதான் ஆகிறது. மேலும் அவர் மறப்பவரோ, மன்னிப்பவரோ அல்லர்.


இல்லஸ்ட்ரேடட் வீக்லி ஆப் இண்டியா பத்திரிகையின் பிரதிகள் துர்லபமான 60,000 எண்ணிக்கையிலிருந்து 4,00,000 இலக்கை அடைய எனக்கு உதவிய சிறிய ஆசிரியக் குழுமத்துள் அக்பரும் ஒருவர். அக்பர் இந்த வருடம் தூக்கி எறியப்பட்டது போலவே நானும் 1978 இல் கழற்றி விடப்பட்டது ஒரு முரண்நகை. இந்தப் பத்திரிகையும், பென்னெட் கோல்மன் பதிப்பித்த எல்லா வெளியீடுகளைப் போல (டைம்ஸ் ஆப் இந்தியாவையும் சேர்த்து), அரசு, ஜெயின் குடும்பத்திற்கு மீட்டுக் கொடுத்தது. அவர்கள் பொறுப்பேற்ற உடனேயே என்னுடைய விடயத்தில் தலையிடத் துவங்கிவிட்டனர். என்னுடைய வேலை ஒப்பந்தம் முறிக்கப்பட்டு, எனக்குப் பின் பொறுப்பு ஏற்பவர் அமர்த்தப்பட்டார். எனக்கு ஒரு வாரம் இருந்தது. இல்லஸ்ட்ரேடட் வீக்லிக்கு ஒரு செழுமையான வருங்காலம் வரவேண்டுமென்று ஒரு கண்ணீர் மல்கிய பிரிவுரை எழுதினேன். அது பிரசுரிக்கப்படாமலே போனது. என்னுடைய மேசையை சரி செய்ய காலை அலுவலகத்திற்கு வந்த போது, உடனே விலகுமாறு கோரிய கடிதம் என்னிடம் கொடுக்கப்பட்டது. என்னுடைய குடையை எடுத்துக் கொண்டு, நடந்து வீடு திரும்பினேன்.


அது தகாத (உரித்தானதல்லாத), வேண்டுமென்றே இழைத்த ஒரு இழிவு. இன்னமும்கூட அது என்னை வருத்துகிறது. ஜெயின் பழிவாங்கல் இன்று வரை தொடர்கிறது. என்னை கவுரவிக்கும் - அமிதாப் பச்சன், மகாராணி காயத்ரி தேவி, பிரதம மந்திரி மன்மோகன் சிங் போன்றோர் தலைமையில் நடக்கும் - விழாக்களைப் பற்றி டைம்ஸ் ஆப் இந்தியாவில் எழுதுகையிலும் கூட எனது புகைப்படங்கள் வருவதே இல்லை. பானை நிறைய பணமும் ஏராளமான அதிகாரமும் அடையப் பெற்றவர்கள் இப்படித்தான் சிறு-புத்தியுடன் இருக்கிறார்கள்.

Tuesday, December 22, 2009

இதயத்தில்





என்னுடைய நிறம்

கருப்புமில்லாத
வெளுப்புமில்லாத
சாம்பல் நிறம்
என் இதயப் பகுதியில்
பச்சை நிறத்தில்
ஒரு முதலை இருக்கிறது
வெகுநாட்களாக நானும்
இந்த முதலையும்
காத்துக் கிடந்தோம்
இருபத்தைந்து வயது யுவதி
என்னை ஸ்பரிசித்தாள்;
இப்போது அவள் வீட்டில் நான்;
வயது முதிர்ந்த அவரை
என்னுடன் அனுப்புகிறாள்
வெளியே செல்லும் எங்களுக்கு
கையசைத்து விடையளிக்கிறாள்
விரைந்த வாகனத்தின்
தகரத்தில் மாட்டிய என் கை
இரத்த வெள்ளத்தில்
நினைவிழந்த பெரியவருக்குக்
குழாய் மூலம் சொட்டும் இரத்தம்
எல்லோரும் பார்த்துக்
கொண்டே இருக்கிறோம்
தொங்கியபடி நானும்
நாவில் குருதியொழுகும் முதலையும்
குதிரை இதயத்துடன்
வந்தவனுடன் அவளும்



(நவீன விருட்சம் மின்னிதழில் பிரசுரம் ஆகியது)

Thursday, December 17, 2009

தெலுங்கானா குழப்பம் - (எதைப்) பற்றியும் பற்றாமலும்



இப்போதெல்லாம் தனிக் குடித்தனம் என்பது சாதாரண, ஒப்புக்கொள்ளப் பட்ட விதயமாகிவிட்டது. இதற்கு முந்தைய தலைமுறை இந்த சித்தாந்தத்தை எதிர்கொள்ள மிகவும் சிரமப்பட்டது. Pangs of separation எனப்படும் பிரிவின் வலி எல்லா நிரந்தர பிரிவுகளிலும் இருக்கிறது. புது இந்தியா பிறக்கும் போதே பிரிவுடனே பிறந்தது. பாகிஸ்தான் தனியே பிரிந்து போன வலியை இந்தியாவால் இன்னமும் மறக்க முடியவில்லை. கிழக்குப் பாகிஸ்தான் பிரிந்து வங்காள தேசம் ஆன போது பாகிஸ்தானும் பிரிவின் வலி பற்றிப் புரிந்து கொண்டது.



தெலுங்கானா விவகாரம் இப்படி திடீரென்று பெரிதாகும் என்று யாருமே எதிர்பார்த்திருக்க முடியாது. தனியே பிரிந்து செல்லும் நாடும், மாநிலமும் வெவ்வேறு நிலைகள் என்றாலும், பிரிவு என்பது 'உன்னுடன் இருப்பதில் பிரியமில்லை. ஆதலால் பிரிகிறேன்' என்பதைப் பொறுத்த வரையில் ஒரே நிலைப்பாடுதான். வங்காளதேசம் பாகிஸ்தானிலிருந்து பிரிந்த போது இந்தியர்களுக்கு 'நல்லா வேணும்; எங்களுக்கு எப்படி இருந்திருக்கும்' என்ற உணர்வே பரவலாக இருந்திருக்கும். ஆந்திர மாநிலம் சென்னை மாகாணத்திலிருந்து பிரிந்த போது இருந்த சென்னைவாசிகள் மனநிலை இப்போது அப்படித்தான் இருக்குமோ. நாம் ‘திருப்பதி நமது’ என்று கேட்டபோது 'மெட்ராஸ் மனதே' என்று அவர்கள் கோஷம் போட்டு, கடைசியில் திருத்தணியை தக்க வைப்பதே பெரும் பாடாக போயிற்று என்று விஷயம் அறிந்தவர்கள் கூறுவதைக் கேட்டதுண்டு.


ஆனால், பிரிவினை மனப்பான்மை எதனால் வருகிறது? சுதந்திர உணர்ச்சி மட்டுமில்லாமல், ஒடுக்கப்பட்ட, ஒதுக்கப்பட்ட உணர்வுகளுக்குத் தெரிவிக்கும் எதிர்ப்பாகவே அது பெரும்பாலும் திகழ்கிறது.


இப்போது தெலுங்கானாவை எடுத்துக் கொண்டால், அது பழைய ஹைதராபாத் நிஜாம் சமஸ்தானம். மிக மேடான, வறண்ட, பின் தங்கிய நிலப்பரப்பு. சுதந்திரத்திற்குப் பின், தாமதமாக இந்தியாவுடன் இணைந்த பகுதி. இந்த அறுபது ஆண்டுகளில் ஆட்சியாளர்களின் தொடர் அவமதிப்பிலும், அசிரத்தையிலும் தொடர்ந்து பின்தங்கியிருக்கும் பிரதேசம். கர்நாடகா மாநிலத்தின் வட மாவட்டங்களான பிதர், குல்பர்கா, ராய்ச்சூர் இவைகளும் கூட இந்த பட்டியலில் சேர்க்கலாம். இந்தப் பிராந்தியத்தை அந்தப் பகுதிகளில் 'ஹைதராபாத்-கர்நாடகா' என்றே சொல்லும் வழக்கமும் உண்டு. (நான் அங்கு சித்தாபூர் என்னும் ஊரில் ஒரு இரண்டு மாதம் பயிற்சி அடிப்படையில் வேலை செய்திருக்கிறேன்). கல்வி, சுகாதாரம், தொழில் வளர்ச்சி என்று எல்லா துறைகளிலும் ஒதுக்கப்பட்ட பகுதி. ஆந்திர பிரதேசத்தைப் பொறுத்த வரை தெலுங்கானா மிகவும் பின்தங்கிய பிரதேசம். கடப்பா, கர்னூல், அனத்தப்பூர், சித்தூர் (நம் தமிழக எல்லைக்கு அருகில் உள்ளவை) போன்ற மாவட்டங்கள் அடங்கிய ராயலசீமா ஓரளவு பின்தங்கிய பகுதி. கிருஷ்ணா, கோதாவிரி போன்ற ஜீவ நதிகள் பாயும் டெல்டா பிரதேசமான ஆந்திரா (ஆந்திரப் பிரதேச மாநிலத்தின் ஒரு பகுதி) செழிப்பான, வளம் கொழிக்கும் பூமி. கல்வி, சுகாதாரம், தொழில் வளர்ச்சி, வேளாண்மை வசதிகள் என்று எல்லா விதங்களிலும் முன்னேற்றம் கண்டதுடன் துறைமுக நகரான விசாகப்பட்டினம், வணிக நகரான விஜயவாடா போன்ற இடங்களைக் கொண்ட நிலப்பரப்பு. ஹைதராபாத் மாநகரம் தெலுங்கானா பிரதேசத்தில் இருந்தாலும், மாநில தலைநகர் என்பதாலும், நிஜாம் கால பாரம்பரியம் என்பதாலும் வெகுவாக முன்னேறிய, வளர்ச்சியில் கொழிக்கும் நகரம்.


இப்படி தலைநகர் தம் பிரதேசத்தில் இருந்தும், அடிப்படை வசதிகளில் கூட மிகவும் பின்தங்கிய பகுதியாக எத்தனை நாட்கள் தாம் இருப்பது? இதற்கு ஒரே தீர்வு தனியே செல்வதுதான். கூழோ கஞ்சியோ, அதை நாங்களே குடித்துக் கொள்கிறோம். இப்போது மட்டும் என்ன வாழ்கிறது என்னும் விரக்தி மனோபாவம் அணையாத் தணல் போல அம்மக்களிடம் எரிந்து கொண்டிருக்கிறது. அரசியல்வாதிகள் அந்த உணர்வை ஊதி, பெரிதாக்கி, தனி மாநிலக் கோரிக்கையை வைக்கும் வரை, அதற்காக தனிக் கட்சி துவங்கும் வரை சென்று பல ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டது. இது போன்ற பிரச்சனைகளுக்கு இது சரி, இது தவறு என்று கருப்பு-வெள்ளை தீர்வுகள் கிடையாது. இவ்வளவு நாட்கள் கிடப்பில் இருந்த அல்லது தழல் போல் அணையாதிருந்த பிரச்சனை திடீரென்று எவ்வாறு இவ்வளவு பெரிதாயிற்று என்று வேண்டுமானால் அலசலாம்.


தெலுங்கானா பகுதி, நக்சலைட்டுகள் அதிகம் புழங்கும் பகுதியும் கூட. பக்கத்திலிருக்கும் சட்டிஸ்கர் மற்றும் விதர்பா (மகாராஷ்டிரா) அடர்ந்த வனங்கள் நிரம்பிய பகுதிகள். நிரம்ப ஏழ்மையும், நிலப்பிரபுக்களின் ஆதிக்கமும் - நீட்சியாக ஏழை-பணக்கார இடைவெளி மிக அதிகம் - நிறைந்த பகுதி. ஆட்சியாளர்களை பணத்தாசை பிடித்து ஆட்டுவதால், ஏழை மக்களுக்கு ஒரு இயற்கையான பிடிப்பு இந்த நக்சலைட்டுகளிடம் ஏற்பட்டதில் ஆச்சரியம் இல்லை. உண்மையில், இந்த ஏழை மக்களே நக்சலைட்டுகளாக உருவாகுகிறார்கள்.


இந்தியாவில் நக்சலைட்டுகள் எனப்படும் போராளிகள் (இவர்களை நான் புனிதப் படுத்தா விட்டாலும், புரிந்து கொள்ள முயற்சி செய்கிறேன் - இவர்கள் தரப்பு நியாயங்களும் நிறைய இருக்கிறது என்ற அடிப்படையில்) பொதுவாக பின்தங்கிய பிரதேசங்களில், வனப்புறங்களில் பெருமளவில் போராடி வருகிறார்கள். இவர்களை விட்டால் அங்கிருக்கும் அப்பாவி மக்களுக்கு வேறு யாரும் குரல் கொடுப்பதில்லை. நிச்சயம் இந்தப் போராட்டங்களிலும் நிறைய அணுகுமுறைத் தவறுகள், அத்துமீறல்கள் நடப்பதில் சந்தேகமே இல்லை. அன்றாடங் காய்ச்சிகளான மக்களுக்கு அரசுத் தரப்பில் இருந்து எந்த உதவியும் கிடைக்காத போது இந்தப் போராட்டக்காரர்களுடன் சேர்வதோ அல்லது அவர்களுக்கு எதிராகவாவது செயல் படாது இருப்பதோ தான் நடைமுறை யதார்த்தம்.


சமீப காலங்களில் பீகார், சத்தீஸ்கர், விதர்பா பகுதிகளில் நக்சலைட்டுகள் குறிப்பிடத்தக்க சிறு வெற்றிகள் அடையத் துவங்கி, நாடு தழுவிய கவனிப்பைப் பெற ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். தீவிர வாதிகள் போல், இவர்கள் விதயத்தில் அரசு அடக்குமுறைக்கு ஏகோபித்த ஆதரவு இருக்காது. இதை வேறு மாதிரி அணுக வேண்டியதின் அவசியத்தை தாமதமாகவாவது அரசு புரிந்து கொண்டிருக்க வேண்டும். தெலுங்கானா பிரதேசம் மெல்ல மெல்ல நக்சலைட்டுகள் கையில் முழுதும் சிக்கிவிடும் சாத்தியங்கள் உள்ளன. இதைத் தவிர்க்க வேண்டுமெனில், அப்பகுதி மக்கள் அதிகாரம் பெற்றவர்களாக உணர வேண்டும். அறுபது ஆண்டு ஒடுக்கப்பட்ட உணர்வுகள் கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தாலும் YSR ரெட்டி தன்னுடைய இரும்புக் கரங்களால் சில்லறை இலவசங்கள் தந்து இந்தப் பிரச்சனை பெரிதாகாமல் பார்த்துக் கொண்டதால், சந்திர சேகர் ராவ் பெரிதாக ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் போனது. YSR இன் திடீர் மறைவு கொடுத்த வாய்ப்பைத் தவற விடாமல் பயன்படுத்தியதில் ராவின் சாதூரியம் வெளிப்படுகிறது. இருக்கவே இருக்கிறது நம் நாட்டில் பெரிதும் செல்லுபடியாகும் உண்ணாவிரதம் என்னும் ப்ளாக்மெயில். காந்தி துவக்கி வைத்தது. அதனால் யாரும் கேள்வி கேட்கவோ, கேலி செய்யவோ முடியாதது. ஒரு பேச்சுக்கு ரோசைய்யா (ஆந்திர முதல்வர்) நாளை முதல் பத்து நாட்கள் உண்ணாவிரதம் இருந்து, உடல் நிலை சீரழிந்து, அபாய கட்டத்தைத் தொட்டால், அப்போது அவர் 'ஆந்திரத்தைப் பிரிக்கும் மத்திய அரசின் முடிவு மாற்றப் படவேண்டும்' என்றால் மத்திய அரசு சரி சொல்லிவிடுமா? சோனியாவுக்குக் கூட இதற்கு உடனே பதில் சொல்ல இயலாது.


இந்த பின்புலத்தில் காங்கிரஸ் மேலிடம் ஒரு உடனடி நிவாரணி என்று எண்ணி இந்த முடிவை தடாலடியாக அறிவித்தது. இதன் மூலம் அது ராவ் உயிரைக் காப்பாற்றி (இல்லாவிட்டால் சிக்கல் ஏற்பட்டிருக்கும்), தெலுங்கானாவின் பின்தங்கிய நிலைக்கு ஒரு அரசியல் ரீதியான தீர்வை ஏற்படுத்தி விட்டதாக நினைக்கிறது. இல்லாவிட்டால், நக்சலைட்டுகள் போராட்டத்தில் நிறைய மாணவர்கள் உட்பட பலர் சேர்ந்திருக்கும் சாத்தியங்கள் இருந்தன. யாரும் எதிர்பாராத அளவில் இதற்கு இவ்வளவு எதிர்ப்பு வந்தது இப்போது மத்திய அரசுக்கு புது திருகுவலி.


தெலுங்கானா தவிர்த்த பிற ஆந்திர மக்கள் கொந்தளித்து, எதிப்பைக் காட்டி வருவதும் புரிந்து கொள்ளக் கூடியதே. பிரிவில் ஒரு நிராகரிப்பு இருப்பதும், அது தரும் வலியும் அனைவரும் அறிவோம். நிற்க. இதைத் தொடர்ந்து, புற்றீசல்கலாக மேற்கு வங்கத்தில் கோர்காலேன்ட் , மகாராஷ்டிராவில் விதர்பா, உ.பி.யில் மட்டும் மூன்று பகுதிகள், கர்நாடகாவில் கொடகு நாடு என்று தனி மாநிலம் என்பது கிட்டத் தட்ட இலவச டிவி போல் ஆகிவிட்டது ஒரு கேலிக் கூத்து.


தமிழ் நாட்டிலும் ராமதாஸ் போன்றவர்கள் வட, தென் தமிழகம் என்று இரண்டாகப் பிரிப்பது பற்றி ஆசைப்படுவது இப்போதைக்கு நமக்கு மட்டுமே தெரியும். இதை முளையிலேயே கிள்ளுவது நல்லது. கிள்ளுவது என்பது ராமதாசை அடக்குவது என்று பொருளல்ல. தமிழகத்தின் எந்தப் பகுதி பின் தங்கி இருக்கிறது, அவர்கள் வாழ்வாதார பிரச்சனைகளை எவ்வாறு துரிதமாகத் தீர்ப்பது போன்ற விதயங்களில் அரசு முனைப்பு காட்ட வேண்டும். கலைஞரால் அது நிச்சயம் முடியும். எனக்கிருக்கும் ஒரே அச்சம், சென்னை-மதுரை என்று ஆட்சி புரியும் இரு மகன்களின் அமைதிக்காக, தமிழகம் இரண்டாகப் பிரிக்கப் படுமோ என்பதே.

Monday, December 14, 2009

நர்சிம்மின் 'அய்யனார் கம்மா' - நூல் விமர்சனம்


நூல் விமர்சனம் எல்லாம் செய்யுமளவுக்கு பெரிய ஆளாக வரணும்னு ஆசை இன்னமும் இருக்கு. ஆனால், எதையுமே விமர்சனம்னு செய்ய அரை மனசு தான் வருது. புகழ்வது சுலபம். ஆக்கபூர்வமாக இருந்தாலும் எதிர்மறை விமர்சனங்கள் செய்வது என்னால் இதுவரை இயலவில்லை. என்னுடைய பின்னூட்டங்கள் கூட பெரும்பாலும் மெல்லிய புகழ்ச்சி அல்லது நெருங்கியவர்கள் என்றால் கலாய்ப்பு என்ற தொனியிலேயே இருப்பதைக் கவனித்து இருப்பீர்கள். நாங்கள் சிறுவயதில் கிரிக்கெட் ஆடுகையில் முதல் இரண்டு பந்துகள் 'டிரையல்' போட்டுவிட்டு பிறகே 'ஆல் ரியல்ஸ்' என்று துவங்குவோம். அது போல, என்னுடைய முதல் புத்தக விமர்சனம் (ஆக்கபூர்வ எதிர்மறை விமர்சனங்களுடன்) துவங்க எழுத்தாள நண்பன் நர்சிம்மை விடவோ, பதிப்பிக்கும் நண்பன் வாசுவை விடவோ 'டிரையல்' இடம் கிடைக்காது. பீடிகை போதும். Here we go.


'அய்யனார் கம்மா' - அருமையான பெயர். புத்தகத்தின் தலைப்புக்கு முதலில் ஒரு சபாஷ்.


முகப்பு புகைப்படம். அட்டகாசம். மிக அழகாக இருக்கிறது. பின் அட்டை புகைப்பட அழகு பற்றி எழுத்தாளரின் துணைவியாரிடம் கருத்து கேட்பது உசிதம். உண்மையான விமர்சனம் வெளிவரக்கூடும்.


இதில் உள்ள பெரும்பாலான கதைகளை வாசித்து இருக்கிறேன். அதனால், புத்தகத்தை சற்று அசுவாரஸ்யமாகவே பிரித்தேன். அய்யனார் கம்மா கதையும் படித்த கதை. ஆனால், நம்புவது உங்கள் இஷ்டம். புத்தக வடிவில், அச்சு வடிவில், இந்தக் கதை வேறு மாதிரி இருந்தது. சுண்டி உள்ளே இழுத்துக் கொண்டே சென்றது கதை. இலாடம் அடிப்பது பற்றி, இந்த 'ஹசிலி பிசிலி' யுகத்தில் இவ்வளவு துல்லிய விவரணைகளுடன் சொல்வது, சொல்வதை இத்தனை சுவாரஸ்யமாகச் சொல்வதற்கு நிறைய திறமை வேண்டும். மாட்டைப் படுக்க வைப்பது; முகத்தைப் பார்க்கவே கூடாது என்னும் எச்சரிக்கை செய்வது; துள்ளி எழுந்து நின்றாலும், நடக்கத் தயங்கும் என்னும் அவதானிப்பு; சரியான தகவல்கள் இருந்தாலே பாதி கதை தன்னைத் தானே எழுதிக் கொள்கிறது என்று புரிய வைக்கிறார்.


கதையின் முடிவு எதிர்பார்க்கவே முடியாததாக இல்லை என்றாலும் கச்சிதம். வர்ணனைகள் இவரின் மிகப்பெரிய பலம். தெற்குப் பகுதியின் வட்டார மொழியும் இவருக்கு இலகுவில் வருவதால் மாறுபட்ட களங்களில் இவரால் எழுத முடிகிறது; முடியும்.


அடுத்து தந்தையுமானவன். உலுக்கி விடும் கதை. நிறைய உணர்வுகளை உந்தும் வாய்ப்பு கிடைத்தும், அடக்கி வாசித்து முடிவில் நம்மை கனமாக அனுப்பும் உத்தியை கையாண்டிருக்கிறார்.


திகட்டத் திகட்டக் காதல் - எனக்குப் பிடித்தது. சரளமான, அதே சமயம் மிகத் துள்ளலுடன் செல்லாத கதை. நெடுஞ்சாலையில் ஸ்டெடியாக நூறு கி.மீ. வேகத்தில் செல்கையில் ஒரு cool confidence வருமே. அந்த உணர்வு இதில் வருகிறது. இந்தக் கதையிலும் மதுரை வட்டார, பதிண்ம பருவத்தினரின் கேலி, கிண்டல், ரவுசு எல்லாம் ரவுண்டு கட்டி வருகிறது.


இந்தத் தொகுப்பில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த கதை 'செம்பட்டைக் கிழவி'. பிரமாதமான வர்ணனைகள். கிராம மக்களின் எளிய வாழ்க்கை பற்றி 'இருபது இருபத்தைந்து கிலோமீட்டர் சுற்றளவில் பெரு வாழ்க்கை வாழ்ந்து விடும் கிராம மக்கள்' என்கிறார். கிணற்றுக் குளியலின் சூட்சுமங்களை விவரிக்கிறார். வளர்ப்பு மாட்டுடன் பேசும் கருத்தபாண்டி நமக்கும் நெருக்கமாகிறான். மந்தை பற்றிய வர்ணனை, இளந்தாரிக் கல் (முதல் மரியாதை ஞாபகம் வருகிறதா?) பற்றிய விவரம் என்று அதகளம். இந்தக் கதை பிடித்திருப்பதற்கு காரணம், நேரிடையாக பெரிதாகச் சொல்லாமல், நாம் சொல்ல முடியாத உணர்வுகளைத் தூண்டி விடுவதே. ஒரு பாட்டிக்கும், பேரனுக்கும் இருக்கும் உறவை, நட்பை இதற்கு முன் நாஞ்சில் நாடனின் 'என்பிலதனை வெய்யில் காயும்' புத்தகத்தில் படித்த நினைவு.


'ஞாபகமாய் ஒரு உதவி' - 'நச்' போட்டிக்குச் செல்ல வேண்டிய கதை. வெகுஜனக் கதையின் எல்லா சாமுத்ரீகா இலட்சணங்களுடன் பகீர் முடிவுடனான கதை.


மரணம் - மெல்லச் சாகும் ஒருவனின், அவன் நண்பனின் சூழலை மெல்லிய வலியுடன் சொல்லும் கதை. எதிர் பாராத திருப்பங்கள் என்று எதுவும் முயலாமல் யதார்த்தம் காட்டிய நல்ல கதை. ஒரு குறுநாவலுக்குண்டான விஷயம் சிறுகதைக்குள் அடைக்கையில் உள்ள சிக்கல் இதிலும் இருக்கிறது.


சந்தர்ப்ப வதம் கதையை 'நச்' ரகத்தில் மட்டும் தள்ளி விட முடியாது. Hypocracy மட்டுமில்லாது ஆணாதிக்கம் பற்றி மெல்லச் சொல்கிறது. ஆயினும் கச்சித வெகுஜனக் கதை.


தலைவர்கள் கதை பதிவில் படித்து மறந்து விட்டதால், இது அரசியல் நிலையைச் சாடும் ஒரு கதை என்று எண்ணி படித்தேன். பள்ளிப் பருவத்தில் நடந்த நகைச் சுவையை அங்கதமாகச் சொல்லியிருக்கும் கதை. இது கதையா என்று கேட்கலாம். அல்லது நகைச்சுவைப் பிரியர்கள் என்றால் கேள்வி கேட்காமல் ரசித்து விட்டும் போகலாம்.


மனக்குரங்கு, தொடரும் முடிவுகள், மாநரகம், வெத்தலப் பெட்டி போன்ற பல கதைகளை சலிக்கும் வரை ஆ.வி., குமுதம், கல்கியில் படித்து முடித்தாயிற்று. அத்துடன், சிறுகதை என்பது இலக்கியத்திற்கு நல்ல வடிவம். கூடிய வரை வார்த்தை விளையாட்டுகளைத் தவிர்ப்பது (நான் செய்வேனா என்று கேட்கக் கூடாது) நலம். குறிப்பாகத் தலைப்புகளில். ம'ரணம்', சந்தர்ப்ப 'வதம்', மா'நரகம்' என்றெல்லாம் தலைப்பு வைத்து வாசகர்களின் புரிதலைக் குறைத்து அளவிட வேண்டாம். மாநகரம் என்று வைத்திருந்தால் நீங்கள் சொல்ல வந்த கோபம் இன்னும் காட்டமாக இருந்திருக்கும்.


'அன்பின்' ஒரு ஆச்சரியம். எழுதும் முன் ஆசிரியர் வண்ண நிலவன் படித்திருப்பார் என்று ஐயப்படும் நடை. தவிர்த்து பிரமாதமாக இல்லை.


மொத்தத்தில் கடைசி ஆறு-ஏழு கதைகள், முதல் ஆறு கதைகளின் தளத்தில் இல்லை என்பது தெளிவு. போலவே, வர்ணனைகள் ஆசிரியரின் ஆகப்பெரும் பலம் என்றாலும், கதையின் போக்கிற்கு அவசியம் என்றால் மட்டுமே பயன்படுத்துவது சிறப்பாக இருக்கும். இல்லாவிடில் ஆசிரியர் தன மேதமையைக் காட்டிக்கொள்ள முயலும் தோற்றம் கிடைக்கும்.


சிறுகதை என்பது குறைந்தது ஐந்து/ஆறு பக்கங்களாவது இருந்தால் தான் தேவைப்பட்ட ஆழத்தைத் தொட முடியும். சிறு ஓடைகளில் கப்பல்கள் மிதப்பதோ, பேருந்து நிறுத்தங்களில் விமானங்களோ வந்திறங்க முடியாதல்லவா.


ஆயினும், முதல் தொகுப்பு என்னும் கோணத்தில் சிறந்த துவக்கம் என்றே சொல்ல வேண்டும். நிறைய பேரைச் சென்றடையாத எழுத்து, அது நல்ல இலக்கியமாகவே இருந்தாலும், அதிக பயனில்லை. அதே சமயம், வெகுஜனம் என்ற போர்வையில் அரைத்த மாவை மீண்டும் அரைப்பது பெரிய குற்றம். இந்த இரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட ஒரு இடம் எல்லோருக்கும் இலகுவில் வராது. அதைப் பிடிக்க முயலுங்கள் நர்சிம். அதுதான் உங்கள் இடம். ஆனால் அது அத்தனை எளிதல்ல. கருப்பொருள், கதை சொல்லும் திறன், நடை இவற்றுடன் வடிவத்தில் தொடர்ந்து பரிசோதனைகள் செய்து கொண்டே இருக்க வேண்டும். செய்வீர்களா?


பதிவுலகிலிருந்து வெளியுலகிற்கு செல்லும் உங்களைக் கறாராக விமர்சிப்பது உங்கள் நன்மைக்கு தான்.

நூல் :அய்யனார் கம்மா (சிறுகதைகள்)


ஆசிரியர் : நர்சிம்

பக்கங்கள் : 72


விலை : ரூ.40


வெளியீடு : அகநாழிகை,
33, மண்டபம் தெரு, மதுராந்தகம் - 603 306.
போன் : 9994541010

Thursday, December 10, 2009

சென்னை - சில தினங்கள் சில குறிப்புகள் – Part 2


இரண்டு நாட்கள் வெளியூர் சென்று விட்டு மீண்டும் சென்னை. இந்த முறை மின்சார ரயிலில் பழவந்தாங்கல் ஸ்டேஷனில் ஏறினேன். பல வருடங்களுக்குப் பின் மின்சார ரயில் பயணம். அப்போது மீட்டர் கேஜ். தற்போது பிராட் கேஜ் ஆகியிருக்கிறது. ஆனால் இருவர் அமரும்படியான இருக்கைகள் தான். (மும்பையில் மூவர் அமரலாம்). சில காலேஜ் இளைஞர்கள் / யுவதிகள் செல் போனுடன் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு வயதான முதியவருக்கு (நான் இல்லை), உட்கார தன் இடத்தை ஒருவர் (இதுவும் நான் இல்லை) கொடுத்தார். ஆலந்தூர் மதி தியேட்டர் கட்டிடம் இன்னமும் இருக்கிறது. படங்கள் திரையிடுவதில்லை என்று நினைக்கிறேன். ஆதம்பாக்கம் ஜனோபகார சாஸ்வத நிதி உயர்நிலைப் பள்ளி அவசரத்தில் ஓடி மறைந்தது. நீலக்கலர் ரிப்பனுடன் பள்ளி செல்லும் அக்காவின் தோழிகளும் நினைவில் வந்து சென்றார்கள்.



கிண்டி வந்தபோது குதிரை பந்தயத்தில் மூழ்கிக் களித்து, சிறிது வென்று, பெரிதாகத் தோற்று, மொத்த வாழ்வையும் அதில் செலவிட்ட சிலர் நினைவுக்கு வந்தார்கள். அடையாற்றில் மழைத் தண்ணீர் வடிந்து, பழையபடி சாக்கடை ஓடிக்கொண்டிருந்தது. சைதாப்பேட்டை கோவில் கோபுரம் தற்போது உயரம், அகலம் எல்லாமே குறைந்து குறுகிவிட்டது போல் தோன்றியது. மற்றபடி பெரிய மாற்றமில்லாத கடைகள். ஏகப்பட்ட சப்-வேக்கள். எல்லா சுவர்களிலும் முன்பு பிரதானமாக இருந்த 'படை, சொறி, சிரங்குக்கு ...ஜாலிம் லோஷன் ஜாலிம் லோஷன்' என்று வாக்கியங்களைக் காணோம். போத்திஸ் மற்றும் ஜெயச்சந்திரன்கள் எல்லாச் சுவற்றையும் ஆக்கிரமித்து இருந்ததில் இந்தியா (ஓரளவாவது) மிளிர்கிறது என்று புரிந்தது.


முன்பெல்லாம் பெரிதாகத் தெரிந்த மேம்பாலங்கள் சிறிதாகி விட்டன. பூங்காவில் இறங்கினேன். பூங்கா என்றதும் பிக்னிக் ஸ்பாட் என்று எண்ண வேண்டாம். பூங்கா ரயில் நிலையம். எதேற்சையாகக் கண்ணில் வி.எல்.ஆர். கான்டீன் தென்பட்டது. நிச்சயமாக ஹைஜீனிக் இல்லை என்று தெரிந்தாலும், யாருக்குத் தான் பழைய நினைவுகளுக்குள் செல்ல ஆசை இருக்காது? ஒரு கிச்சடி, ஒரு தோசை என்று ஸ்டெயின்லெஸ் ஸ்டீல் தட்டில் போட்டு கொடுத்தார்கள். முன்பு அலுமினியத் தட்டின் மீது மந்தார இலையில் வரும். இன்னமும் மாறாத அலுமினிய டோக்கன். காலேஜ் தினங்களில் பழைய பேப்பர் போட்டு, காய்கறி/மளிகை சாமான்கள் வாங்கி, என்று சகல விதங்களிலும் கமிஷன் அடித்த பணம் இந்த அலுமினிய டோக்கன் தரும் கிச்சடி, போண்டா, பஜ்ஜி வகையறாக்களில் செலவழிந்த அற்புத நாட்கள் ஞாபகம் வந்தன.


திரும்பி வருகையில், இரவு பத்து மணிக்கு மேல் நண்பனுடன் மோட்டார் பைக்கில் சவாரி. எழும்பூர், நுங்கம்பாக்கம், அண்ணா சாலை என்று மெல்லிய காற்றில் வளைய வந்த சவாரியில், நண்பனுக்கு பதில் நண்பி இருந்திருந்தால் இன்னும் பிரமாதமாக இருந்திருக்கும் என்னும் துர் எண்ணமும் வந்தது.

சகோதரி வீட்டருகில் புது கட்டிடம் ஒன்று கட்டப்படுகிறது. அங்கு ஒரு சைக்கிள். வாடகை சைக்கிள். 'மாலதி மிதிவண்டி நிலையம்' என்று செயின் பாக்ஸ் மேல் எழுதியிருந்தது. பின்புறம் மூன்று என்று நம்பர் பெரிதாகத் தெரிந்தது. யாரோ ஒரு உப மேஸ்திரியின் வண்டியாக இருக்க வேண்டும். இப்போதைய ரேஸ் பாசாங்குகள் இல்லாமல் சமர்த்தாக, ஒரு அமைதியான குதிரை போல நின்று கொண்டிருந்தது. முன், பின் பக்க சக்கரங்களில் பல வண்ண குஞ்சலங்கள். மணியில் விரல் அழுத்தும் இடத்திற்கு பிளாஸ்டிக் உறை. கேட்டிருந்தால் ஒரு ரவுண்டு சவாரி அனுமதித்திருப்பார்கள். என்னவோ ஒன்று தயக்கம் காட்டி, ஸ்டாண்ட் போட்ட வாகிலேயே பெடலைச் சுற்றினேன். அதிலேயே தெரிந்தது ஐம்பது கி.மீ. ஓட்டலாம் - பள்ளித் தேர்வின் நிச்சய ஃபெயிலை ஜஸ்டு பாசாகவாவது மாற்றும் சக்தி வாய்ந்த திருவேற்காடு அம்மனை அப்படி எத்தனை முறை தரிசனம் செஞ்சிருக்கேன்.




அடுத்த மால் நாளை ச்சே இப்பவே குழறுகிறது இல்ல. அடுத்த நாள் மாலை அசோக் நகர் செல்ல வேண்டியிருந்தது. இந்த 'ஏன்? எதற்கு?' எல்லாம் சுஜாதாவிடம் கேட்பதோடு நிறுத்திக் கொள்ளுங்கள். 'எப்படி?' என்று வேண்டுமானால் கேட்கலாம். இந்த முறை, பேருந்தில் பயணம். அது என்னவோ தெரியவில்லை. இந்த முறை சென்னையில் என் மூளை விபரீதக் கோட்பாடுகளில் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. முதலில் நங்கநல்லூர் மார்க்கெட் சென்று பேருந்தில் ஏறினேன். நிற்க இடம் கிடைத்தது. ஒரு நெருக்கமான திருப்பத்தில் திடீரென்று வந்த ஸ்கூட்டி பேருந்தின் பின் சக்கரத்தில் உராய்ந்து விழுந்தாலும், அந்தப் பெண் இலாவகமாக குதித்து விட்டாள். பேருந்து ஓட்டுனரின் சடன் ப்ரேக் பெரிதும் காப்பாற்றியது. ஒருவர் சீட்டை காலி செய்தால், மூவர் பாய்ந்து வந்து இடம் பிடிக்கும் வழக்கம் இன்னும் மாறவில்லை என்பது திருப்தி அளித்தது. ஆஷர்கானா (என்ன பெயர் இது? தலப் புராணம் யாருக்குத் தெரியும்?) நிறுத்தத்தில் (கூகிளில் டைப் செய்யும்போது எத்தனை ththth டைப் செய்ய வேண்டியிருக்கிறது!) இறங்கி அசோக் நகர் நோக்கி செல்லும் பேருந்துக்குக் காத்திருந்தேன்.


கொஞ்சம் குழப்பமாக இருந்ததால், பக்கத்தில் இருந்தவரைக் கேட்டேன். அவர் 'நான் ஏறும் பஸ்ஸில் ஏறுங்க. கவலை வேண்டாம்' என்றார். கூட்டமாக வந்த பேருந்தில் முண்டியடித்து ஏறினோம். முன்பக்கம் ஏறி விட்டதால், நடத்துனர் தூரத்தில் பின்பக்கம் இருப்பது இலேசாகக் கூட தெரியவில்லை. அவர் வருவார். டிக்கெட் வாங்கலாம் என்று நானும் சும்மா இருந்தேன். கொஞ்ச நேரம் ஒன்றும் நடக்கவில்லை. பிறகு, பக்கத்தில் இருந்தவர், 'சார், கண்டக்டர் இங்க வரமாட்டாரு. பணத்த கொடுத்து விடுங்க. டிக்கெட் வந்து சேரும்' என்று அறிவுரை தர, நான் பக்கத்து பையன் கிட்ட கொடுத்து, அது ஆளாளுக்கு கை மாறிச் சென்று, மீண்டும் மூன்று நிமிடங்களில் பயணப்பட்டு என் கைகளில் டிக்கட்டாக மாறியிருந்தது. நல்ல சிஸ்டம். மீண்டும் அந்தக் காலத்தில் பெண்கள் மூலம் டிக்கெட் வாங்கியது, வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டது, பிறகு கட்டிக்கொண்டு வாங்கியது என்று சகலமும் flash back ஆகியது.


ஒரு வழியாக அசோக் பில்லரில் இறங்கி, நண்பருடன் செலவழித்த மூன்று மணி நேரங்கள் அருமை. அவர் ஒரு எழுத்தாளர். ஏறக்குறைய என்னளவு பர்சனாலிடி கூட. அவர் புது புத்தகம் ஒன்று வெளி வருவதாகச் சொன்னார். மகிழ்ச்சி. ரொம்ப நாட்களாக நாலு தட்டு தட்ட வேண்டும் என்று குறி வைத்திருந்த பட்சியைக் கூப்பிட்டேன். அது 'சாரி சகா' என்று இலாவகமாக பறந்து விட்டது. திரும்ப வருகையில் ராயல் சவாரி. ஏ.சி. குளுமையில், ஜேசுதாஸ் குரலில், ஹோண்டா சிட்டி முன் இருக்கையில் சுகமான பிரயாணம். அந்த நேரத்தில் யாராவது கம்ப இராமாயணம் பற்றிப் பேசினால் கொட்டாவி வந்தால் தப்பா பாஸ்?


****************************************************************************

டெயில் பீஸ்:


நர்சிம்முடன் பேசிக் கொண்டிருக்கையில் ஆட்டோ விஷயத்தில் இரண்டு சுவாரஸ்யமான நிகிழ்வுகளைப் பற்றி கூறினார்.


நர்சிம் சென்ட்ரல் ரயில் நிலையம் வாயிலில்: 'ஆட்டோ, எக்மோர் போகணும்'


ஆட்டோ ஓட்டுனர் : 'ஆங், போவலாம்; அறுவது ரூவா ஆகும்'


நர்சிம்: 'அறுவதா? ரொம்ப அதிகமா இருக்கே. மீட்டர் போடுவியா?'


ஆ.ஓ: 'மீட்டரா? சரி போடுறேன்'


எக்மோர் வருகிறது. மீட்டர் இருபது என்கிறது. நர்சிம் இருபது ரூபாயை நீட்டுகிறார்.


ஆ.ஓ: 'இன்னாதிது?'


நர்சிம் : 'ஆட்டோ சார்ஜ் பா'


ஆ.ஓ: 'ஹலோ,நீ மீட்டர் போட சொன்ன. நீ பாத்ததில்லங்காட்டியும்னு நா போட்டேன்ல. நா அறுவது சொன்னேன். அப்ப நீயும் அதக் கேளு. மருவாதையா..அறுவது எடு'


இன்னொரு தருணம்.


நர்சிம் : 'ஆட்டோ, உத்தமர் காந்தி ரோடு போகணும்'


ஆ.ஓ. : 'காந்தி உத்தமர்னு உனிக்கி எப்பிடி தெர்யும்? சவாரி வராதுபா.'


அடுத்த ஆட்டோ.


நர்சிம் : 'ஹலோ, காந்தி ரோடு போகணும்'


ஆ.ஓ. : 'ஏன்யா, படிச்சா ஆளுதான. வெறும காந்தினா? உத்தமர் காந்தி ரோடா, மகாத்மா காந்தி ரோடானு கிலியரா சொல்தேவல?'


****************************************************************************

மகிழ்ச்சியான செய்தி: இதுக்கு மேல 'சென்னை தினங்கள்' பற்றி ஒன்றும் இல்லை. ரிலாக்ஸ்.

Tuesday, December 8, 2009

சென்னை - சில தினங்கள் சில குறிப்புகள் – Part I

இரு வாரங்களுக்கு முன் சென்னை சென்றிருந்தேன். (வந்திருந்தேன்னு எழுதணுமா?). ஆபிஸ் மெயில் ஓபன் செய்தால் அரை டஜன் மின்னஞ்சல்கள் திட்டி வந்திருந்ததால் அவசரமாக மூடிவிட்டு 'மொழி விளையாட்டு' விளையாடச் சென்றால், 'இன்று சென்னையில் பதிவர் சந்திப்பு' என்றது. கிட்டத்தட்ட ஒதெல்லோ ரேஞ்சுக்கு யோசித்தேன் - 'செல்லுவதா; செல்லாமலே தப்பிவிடுவதா;' விதி (ஐ மீன், மற்ற பதிவர்களின் விதி) யாரை விட்டது? நர்சிமுக்குத் தொலைபேசினேன். கொஞ்சம் பிகு செய்து கொள்ள முயற்சிக்கையில் 'ஆமா, முடிஞ்சா வாங்க' என்ற தொனியில் அவர் பேச, நான் கலவரப்பட்டு 'இல்ல இல்ல நான் வரேன். ஆனா, என் கவிதைகளைப் பற்றி ..' என்றவுடன் 'தல, வா.மணிகண்டன், நரன் மற்றும் ஜ்யோவ் போன்ற உண்மையான கவிஞர்கள் வராங்க. போலிகளை யாரும் பொருட்படுத்துவதில்லை. வாங்க, நானு, நீங்க, ஆதி எல்லாரும் ஜோதியில் கலந்து விடுவோம்' னு சொன்னார். 'ச்சே கஷ்டப்பட்டு இலக்கியவாதி இமேஜுக்கு எவ்வளவு பில்ட் அப் கொடுத்திருக்கோம்; இரக்கமே இல்லாம நொறுக்குரானே மனுஷன்' னு வருத்தமா இருந்தாலும் போயிட்டு வந்தேன்.





பதிவர் சந்திப்பு விவாதங்களின் சாராம்சம் பற்றி நர்சிம் மற்றும் ஆதி, மோகன் குமார் அனைவரும் சுறுசுறுப்பாக எழுதி விட்டார்கள். அதனால் நான் ஒன்றும் எழுதப்போவதில்லை. (ம்ம், பெருமூச்சு சப்தம் கேட்கிறது). மணிகண்டன் மிக இளமையாக இருக்கிறார். நரன் ரொம்ப சீரியசாக இருந்தார். கவிதை என்றாலே எப்போதும் தவழும் நமட்டுச் சிரிப்பு லக்கியிடம். மற்ற எல்லோரிடமும், குடியரசு தின மிட்டாய்க்காக காத்திருக்கும் குழந்தைகளின் களைப்பு தெரிந்தது. புருனோ சிரித்துப் பேசிவிட்டு சீக்கிரம் கிளம்பினார். லேட்டா வந்த அப்துல்லா அதைச் சரிக்கட்டுவதற்காக உடனே எஸ்கேப் ஆகிவிட்டார். முதன் முறையாகப் பார்த்த நபர்கள் காவேரி கணேஷ், அதியமான், கணேஷ் (நம்ம சிஷ்யப்புள்ள), ஜெட்லி இரட்டையர், மோகன் குமார், கனகு, அசோக் மற்றும் ஒரு வாசகர். தாமதமாக வந்த கேபிள் மீசை மழித்ததில் வயது 15 முதல் 45 வரை சொல்லக் கூடிய தோற்றம். முரளி கண்ணன் 'தமிழ் சினிமாவில் இது வரை இடம் பெற்ற ஜப்பானிய ஹை கூக்கள் ' மேட்டருக்கு மணிகண்டன்/நரன் சொல்வதிலிருந்து குறிப்பு எடுத்துக் கொண்டிருந்தார். லேகா சற்று தாமதமாக வந்தவர் எனக்கு அருகாமையில் அமர்ந்தார். இந்தப் பக்கம் வா.ம.; அந்தப் பக்கம் லேகா. என்னடா இது இலக்கிய இடியாப்பச் சிக்கலில் மாட்டிக்கொண்டோம் என்று பயந்திருந்தேன். நல்ல வேளை, நர்சிம் சொன்ன மாதிரியே யாரும் பொருட்படுத்தவில்லை. ஜ்யோவ் மற்றும் பைத்தியக்காரன் எங்கே நான் உரையாடல் கவிதைப் போட்டி பற்றி பேசி விடுவேனோ என்ற பயத்தில் என்னைத் தவிர்த்து விட்டனர்.




அடுத்த நாள் கிண்டி செல்வதற்கு ஒரு ஆட்டோ (ரொம்பத் தான் தைரியம்) பிடித்தேன். மீட்டரெல்லாம் கிடையாது. நூறு ரூபாயில் துவங்கிய பேரம் எண்பதில் படிந்தது. ஆதம்பாக்கத்தில் உள்ள அத்தனை குறுக்கு சந்துகள் வழியே மடுவாங்கரை அடைந்தது ஆட்டோ. பிறகு, அங்கு ஆட்டோவின் முன்-சக்கரம் மட்டும் செல்லும் அளவில் ஒற்றையடிப் பாதை. முதலில் சற்று சினேக பூர்வமாகச் சிரித்ததில் துணிவு பெற்ற ஆட்டோ ஓட்டுனர் வசனங்களில் சில:

மேடு பள்ளங்களில் குலுங்கியபோது - "இதேன் காட்டி மெயின் ரோட்ல போன இப்பிடி குலுங்குமா? பாரு, எத்தினி மனுசங்க!

மய வரும்னாங்க. ஒன்னியும் காணோம். மய நல்லா பென்ஜாதான் தன்னி கஸ்டம் போவும். அதுவும் ஒரு அம்பது சனங்க செத்தாதான் சரி வரும்.

நான் 'மழைல செத்துப் போவது ஏழை-பாழைங்க தானே. ரொம்ப பாவமில்லையா' என்றேன்.

'அதுக்கு என்னா பண்ருது. மீதி அஞ்சு லட்சம் பேரு சந்தோசமா இருப்பாங்கல்ல?'

'கலீஞரு போன வாரந்தான் தற்காலிகமா வீடு சான்சன் பண்ணியிருக்காரு. இன்னும் ஆறு மாசத்துல நல்லா தலம் போட்ட வீடு கொடுப்பாரு. ஏன் சொல்லு ஆறு மாசம்? '

நான் 'தெர்லபா' என்றேன்.

'இன்னாபா, அப்பத்தான் ஏலேஷன் வரும். சனங்க மனசிலியும் நிக்கும்'

இடையில், ஒரு சிகப்பு சுழல் விளக்கு சுழன்று கொண்டிருந்த காரில் மந்திரியோ, எம்.எல்.ஏ. வோ எதிர் சாரி போக்குவரத்தில் மாட்டிக்கொண்டு நின்றது. நம்ம ஆட்டோ காரர், அவர் கார் கதவைத் தட்டி, அந்த டிரைவர் கிட்ட 'ஏம்பா, இது என்ன மெயின் ரோடா? இங்க எல்லாரும் ஒண்ணுதான். நீ வெளக்கு போட்டுகினே வந்தா காட்டியும், எல்லாரும் வயி விடுவாங்களா? எங்கப்பா எடம் இருக்குது' என்று கெக்கலித்தார்.

கிண்டி ரேஸ் கோர்ஸ் அருகில் இறக்கி விட்டார். நூறு ரூபாய் கொடுத்தேன். இருபதை கொஞ்சம் தயக்கத்துடன் திருப்பிக் கொடுத்தார். ஓஹோ, இன்னும் கொஞ்சம் எதிர் பார்க்கிறார் என்று தோன்ற, 'என்னப்பா, சரிதானே, இல்ல இன்னும் வேணுமா?' என்றேன். உடனே அவசரமாக, ' சார், எப்பவும் எலுவது தான் வாங்குவேன். இதுவே ஜாஸ்தி சார்' என்று திகைக்க வைத்தார். இந்த அடிப்படை நேர்மை மும்பை பிலினயர்களுக்கு இருந்தால் இந்திய அரசின் பட்ஜெட்டில் ஆண்டு தோறும் பல கோடிகள் ஏழை மக்களைச் சென்றடையும்.

ஒரு எச்சரிக்கை: இதன் அடுத்த பகுதி ஒரு வேளை சீக்கிரத்தில் வெளிவரலாம். இல்லை வராமலே போகலாம். என்ன? வானிலை அறிக்கை மாதிரி இருக்கிறதா?

**********************************************************************

Thursday, December 3, 2009

ஜிப்சி



பல நாடுகள் சுற்றிய
எந்த நாட்டுக்கும்
சொந்தமில்லாதவன்
பின்னிரவில் வந்து சேர்ந்தான்
பார்வை பறிபோன
கலங்கரை விளக்கத்தின்
காந்தப் படிகள்
அவனைச் சுழற்றி இழுத்தன
அவனின் தேர்ந்த கால்கள்
இலாவகமாக நகர்ந்தாலும்
ஒரு காளையின் உக்கிரத்துடன்
கலங்கரை விளக்கம்
அவன் உணர்வுகளைக்
கிளறி அலைக்கழித்தது
தன் நேரம் வந்ததை
இறுதியில் உணர்ந்தவன்
கீழ் நோக்கிப் பாய்கையில்
அலைகள் கொந்தளித்து
'ஓலே ஓலே' என்றன
வன்மம் தீர்த்த கலங்கரைக்கும்
மரணத்தின் சோகத்தால்
அமைதியான அலைகளுக்கும்
அவன் இப்போது
பருந்தாக மாறி
வானில் வட்டமடிப்பது தெரியாது

(உயிரோசை 31st August 2009 மின்னிதழில் பிரசுரம் ஆனது)

Monday, November 30, 2009

காக்கிச் சட்டை - எதைப் பற்றியும் பற்றாமலும்

என் பதின்ம வயதுகளில், "மருத்துவத்துறை, காவல்துறை' இந்த இரண்டில் மட்டும் சேரக்கூடாது என்பதில் உறுதியாக இருந்தேன். என்னுடைய அறிவு கூர்மைக்கும், நோஞ்சான் உடல் அமைப்புக்கும் இது இரண்டுமே வாய்த்திருக்காது என்றாலும், என்னுடைய குதர்க்கமான மூளை "இருபத்து நான்கு மணி நேரமும் அசாதாரண மக்களுடன், அதாவது நோயாளிகள், குற்றவாளிகள் இவர்களுடன் வேலை பார்ப்பது என்பது நினைத்துப் பார்க்கவே முடியாது' என்னும் வாதத்தை வைத்தது.



என்னதான் புனிதமான தொழில் என்றாலும், எப்போது வேண்டுமானாலும் அவசரம் என்றால் ஓடி சேவை செய்ய வேண்டும் என்பது ஒரு மாபெரும் அநீதி என்று தோன்றியது. பெண்களைத் தெய்வம், அகிலாண்டேஸ்வரி என்றெல்லாம் ஐஸ் வைத்து நாமெல்லாம் exploit செய்வது போலவே உலகம் இந்த பள்ளி வாத்தியார்கள் மற்றும் மருத்துவர்களை உச்சாணிக் கொம்பில் வைத்து, இரத்தத்தை உறிஞ்சுகிறது என்று எண்ணுவேன். பல பள்ளி ஆசிரியர்கள் மொட்டை மாடியில் கீற்றுக் கொட்டகை போட்டு இப்போதெல்லாம் ஓரளவு சுதாரித்துக் கொண்டுவிட்டார்கள் என்றாலும், மருத்துவ சேவையில் உள்ளவர்களிடம் சமுதாயத்தின் எதிர்பார்ப்புகள் எப்போதுமே மிக அதிகம்தான்.


அது போலவே தான் காவல் துறையும். தினமும், இரவு பகல் என்றில்லாமல் குற்றவாளிகளைத் தேடுவது, பிடிப்பது, தண்டிப்பது, சந்தேகிப்பது என்று இது என்ன மாதிரியான வேலை என்று அவர்களிடம் எனக்குப் பரிதாபம் தான். ஒரு காலகட்டத்திற்குப் பின் உணர்வுகள் மரத்துப் போய் கிட்டத்தட்ட சாடிஸ்டுகள் ஆகி விடுவார்களோ என்னும் கவலையும் தோன்றும். உழவர்கள் தற்கொலைகளுக்கு அடுத்து எனக்குத் தெரிந்து நிறைய காவல்காரர்களும் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்கள். என்ன, அதற்கு முன் தம்முடைய சகாக்கள் சிலரையும், முக்கியமாக தன் உயர் அதிகாரியையும் தீர்த்துக் கட்டிவிடுகிறார்கள். அந்த அளவு அவர்களுக்கு மன உளைச்சல் பணி இடத்தில் இருக்கிறது. மற்றவர்களுடன் பார்க்கையில் விமான நிலையத்துள் பணி புரியும் காவலர்கள் ஓரளவு கொடுத்து வைத்தவர்கள் என்று எண்ணுவேன். குளுகுளு ஹால்களில், விமானத்தில் பறக்கும் பெரும்பாலான கொம்பர்களை சிறு மேடையில் நிற்க வைத்து, சிவப்பு விளக்கில் ரீங்கார மூச்சு விடும், உலோகத்தை உணர்ந்தால் ஓலமிடும் வஸ்துக்களால் 'உம், கையைத் தூக்கு, கீழே போடு' என்று ட்ரில் மாஸ்டர் போல தோள் முதல் தொடை வரை சோதனையிடும் ரொம்ப தொந்தரவில்லா வேலை என்று நினைத்திருந்தேன்.


இன்னும் சில துணை அதிகாரிகள் சொகுசாக நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டு, கணினியில் ஒண்ணாங்கிளாஸ் பையன் தீற்றிய வாட்டர் கலர் ஓவியம் போலத் தெரியும் பயணிகளின் பெட்டி, படுக்கை இத்யாதிகளில் அபாய சின்னங்களைத் துளாவுவதைப் பார்த்திருக்கிறேன். என் கண்ணெதிரே உயரதிகாரியிடம் செம்ம டோஸ் வாங்கிய ஒரு காவலர் கண்களில் நீர் தளும்பியது. வாட்டர் கலரைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த இன்னொருவருக்கும் ஹிந்தியில் வசை பொழிந்தது. நேற்று விமானம் தாமதமானதால் அருகிலிருந்த அந்த காவலர்களிடம் கொஞ்சம் பேச முடிந்தது. முதலாமவர் இரண்டு மாதங்களாக நான்கு தினங்கள் விடுப்பு கேட்டு, ஒவ்வொரு முறையும் மறுக்கப் படுவதுடன் திட்டும் கிடைக்கிறது. இதில் போன மாதம் அவருக்குக் குழந்தை பிறந்திருக்கிறது. இவர் ஒரிசாவைச் சேர்ந்தவர். இரண்டாமவர் ஒரு முறை ஹான்ட்-பாக்கேஜில் நகவெட்டி இருப்பதை கவனிக்காமல் அசட்டையாக இருந்ததால் உயர் அதிகாரிக்கு பசி எடுக்கும் போதெல்லாம் இவருக்கு வசை மழை பொழியுமாம்.


‘நிச்சயமாக அவனுக்கு என் கைகளில் தான் சாவு’ என்று பற்களைக் கடித்த முதலாமவர் மீது எனக்கு கவலையாக இருக்கிறது. ஓரளவு நிதானமான அவரது சகா, தங்களைத் திட்டும் உயர் அதிகாரியை விசாரித்தால் அவர் கதையிலும் சோகம் இருக்கும் என்று ஒப்புக் கொள்கிறார். சொற்ப சம்பளம், பொதுமக்கள் பாதுகாப்பு என்பதால் கடமையில் சிறிதும் கவனப் பிசகு ஏற்படக்கூடாது என்னும் பதட்டம், இரவு-பகல் பேதமின்றி எந்நேரமும் வேலை செய்ய வேண்டிய சூழல், போதிய அளவு ஆட்களை நியமிக்காத அரசு என்று நிறைய இடங்களைப் போல இவர்களுக்கும் பல்வேறு பிரச்சனைகள். அடுத்த முறை சோதனைக்கு உட்படுகையில் இவர்களுக்கு ஒரு சாக்லெட் கொடுக்க வேண்டும் என்ற என்னால் செயல்படுத்தக்கூடிய முடிவு மட்டும் எடுத்தேன்.




மும்பையில் போன வருடம் நிகழ்ந்த பயங்கரவாதத்திற்குப் பின் 'இந்தியாவின் நுழை வாயில்' எனப்படும் வரலாற்றுச் சின்னமான கேட்வே வளாகத்தில் (தாஜ் ஹோட்டலுக்கு எதிரில்) ஆணி அடித்து, நைலான் கொடியை மாட்டி, லுங்கி,உள்ளாடைகள் என சகலத்தையும் தொங்க விட்டு, குடும்பம் நடத்தும் மகாராஷ்டிரப் போலீஸ்காரர்கள் பற்றி படித்தது வேதனையான விஷயம். இயற்கை உபாதைகளுக்கு அருகிலிருக்கும் முட்டுச் சந்தைத் தேட வேண்டும். தாஜ் ஹோட்டல் தயவில் மதிய, இரவு உணவு கிடைக்கிறது (போலிஸ் உயர் அதிகாரிகள் இதை மறுத்தாலும் இதுதான் உண்மை). சமீபத்தில் கனடா நாட்டுப் பிரதமர் கேட்வே பார்க்க வருவதாக இருந்த போது, சேரி வாழ் ஜனங்களை வெளியேற்றுவது போல், இவர்களை போலிஸ் நிர்வாகம் வெளியேறக் கோரியபோது மறுத்து விட்டார்களாம். நல்ல வேளையாக அந்த வி.ஐ.பி. நிகழ்ச்சியை ரத்து செய்ததால் விஷயம் பெரிதாகவில்லை. ஆனாலும், தண்டனையாக பதினாறு கி.மீ. தொலைவில் உள்ள காவல் நிலையம் சென்று கையெழுத்து போட்டு விட்டு வரச் சொன்னார்களாம். இந்த இடம் ஒன்றும் அவ்வளவு கடினம் இல்லை. இதை விட மோசமான இடங்களில் வேலை பார்க்கிறோம். எங்களுக்கு நல்ல சம்பளம் வருகிறதே என்று சொல்லும் இருபது ஆண்டு சர்வீஸ் போட்ட இவர்களின் மாதச் சம்பளம் பதினைந்து ஆயிரத்திலிருந்து இருபது ஆயிரம் வரைக்கும். ஒரு இருபது வயது பி.பி.ஒ. நிறுவன ஊழியனின் சம்பளம்.


அடுத்த முறை திரைப்படங்களில் போலீஸ்காரர்கள் பற்றிய நகைச்சுவைக் காட்சி வரும்போது இதையும் நினைவில் வைத்திருங்கள். போலவே நம்ம பைத்தியக்காரன் போன்றோர் 'அதிகாரம்', 'ஃபூக்கோ' என்று முழங்கும் போது அது இந்த சாமானியர்களைக் குறிக்கவில்லை என்பதையும் ஞாபகத்தில் கொள்ளுங்கள்.

மனதை இலேசாக்க ஒரு தேவதச்சன் கவிதை :



பழைய புத்தகக் கடையில்


பழைய புத்தகக் கடையில்
என்
கவிதைப் புத்தகம்
ஓரங்கள் கிழிந்து
அங்கங்கே அரித்து -
எவ்வளவு அழகு.
புதைவிலிருந்தபடியே
வெளியே தெரியும்
கடல்செடி போல -
எவ்வளவு நிசப்தம்.
இப் புத்தகம்
உபயோகமில்லை என்று
எப்போது தெரிந்துகொண்டான்,
அவ் வாசகன்.
உதிர்ந்த இலைகளை
புலி ஒன்று
பார்த்துக் கொண்டிருப்பது போல்
என் புத்தகத்தை
இப்போது
யார்
வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

Thursday, November 26, 2009

26/11 - மும்பை பயங்கரம் - சூசன் ஜார்ஜ்

சென்ற வருட நவம்பர் 26 மற்றும் 27 எனக்கு வாழ்நாளில் மறக்க முடியாத தினங்கள்.  ஒரு  பொதுத்துயரத்தில் நம் தனிப்பட்ட அனுபவமும் சேரும்போது, வாழ்வின் மறக்க முடியாத பக்கங்களில் அது ஒட்டிக்கொள்கிறது. இனி தொடர்ந்து படியுங்கள்:




சூசன் ஜார்ஜ்


அவள் வருகிறாள் என்று ஒரு வாரம் முன்பே தெரியும். டோரோண்டோவிலிருந்தும், ஹாங்காங்கிலிருந்தும் பிரத்யேகமாக மின்னஞ்சல்கள் வந்திருந்தன. ஆனாலும், சனி, ஞாயிறின் கொண்டாட்டங்களில் எல்லாவற்றையும் தொலைத்து, மறந்து, திங்கள் காலையைப் படைத்த ஆசாமியை கெட்ட வார்த்தைகளில் சபித்து, ஏழு மணிமுதல் வீட்டில் கலவரம் செய்து, ஒருவழியாக ஆபிஸ் சேர்ந்தாயிற்று.. அப்பாடா, இன்றைய சம்பளம் நியாயமானதுதான் என்று காபி குடிக்கையில் லவினா தொலைபேசியில், '9.30 ஆகிவிட்டது. கான்பரன்ஸ் ரூம் செல்லவும். சூசன் வந்தாயிற்று. மற்றவர்கள் காத்திருக்கிறார்கள்' என்றாள். ஓஹ், இன்று இந்தக் கிராதகி வந்தாயிற்றா? இந்த வாரம் குருபெயர்ச்சியில் ராசிபலன் பார்க்க வேண்டும்.

'ஹாய் சூசன் - ஹலோ கைஸ்'




'ஹாய் ராகவ், சோ நைஸ். நண்பர்களே, ராகவ் என்னும் தலையில் கொம்பு முளைத்த அரிய பிராணியைச் சந்தியுங்கள். நமது ஒரு வார நிகழ்ச்சி நிரலில் துவக்க மற்றும் நிறைவு நிகழ்ச்சிக்கு வர இசைந்த ராகவுக்கு, இந்த சிறிய வரவேற்பு' என்று மஹாபலேஷ்வர் தோட்டத்து ரோஜாப் பூங்கொத்துக்களை என்னிடம் அளித்து கை தட்ட, கூட்டமும் தட்டியது.



மரியாதை நிமித்த முதுகு சொறிதல்களுக்குப் பின், நான் சில உண்மைகள் சொல்ல, அவள் இன்னும் பல, பெரிய உண்மைகள் பேச, கலவரம் நிகழும் முன், எச்சரிக்கையுடன் சிரித்து முடித்துக்கொண்டோம். இப்போதைக்கு அவ்வளவுதான். இனி நாளை இரவுதான் அவளுடன் விருந்து என்ற நிம்மதியில் அலுவலக வேலைக்கிடையில் தன் முயற்சியில் சற்றும் மனம் தளராத விக்கிரமன் போல கவிதை முயற்சியில் இறங்கித் தோற்றேன்.



இந்த சந்தர்ப்பத்தில் சூசனை விவரிப்பதற்கு சிறிது அவகாசம் கிடைக்கிறது. முழுப் பெயர் சூசன் ஜார்ஜ். சிகப்பி. உயரி. அழகி. வயது முப்பத்தி இரண்டு என்று ஞாபகம். அவர்கள் 25-38 வரை கிட்டத் தட்ட ஒரே மாதிரி இருப்பதால் அவர்கள் வயதை துல்லியமாகக் கண்டுபிடிக்க நான் முயல்வதில்லை. டொரோண்டோ அருகில் உள்ள ஹாமில்டன் என்னும் சிறு நகரம் அவள் பிறந்து வளர்ந்து, அழகான இடம். கால்கரியில் பட்டம் முடித்து, டோரோண்டோவில் மேற்படிப்பு... இல்லை “யேல் எம்.பி.ஏ” என்றாளே. என்னவோ போங்க சார், இந்தப் கல்வி பற்றிய தகவல்கள் மட்டும் மூளைக்குள் நுழைய மாட்டேங்குது. எங்கப் படிச்சா நமக்கென்ன.



செவ்வாய் மதியம் கூப்பிட்டு, ‘நமது இரவு விருந்தை நாளை இரவுக்கு மாற்றட்டுமா’ என்றாள். 'நோ இஷ்யுஸ்' என்று சொல்லிவிட்டு மகிழ்ந்தேன். புதன் மாலை. 'பெரிய ஹோட்டல் சாப்பாடு அலுக்கிறது. நல்ல உணவகம் இருந்தால் சொல்லு. அங்கே போகலாம்' என்றாள். வொர்லியில் (வீட்டுக்குச் செல்லும் வழி. நேரம் மிச்சம்) 'ஜ்வெல் ஆப் இந்தியா' என்னும் உணவகம் சென்று இடம் பிடித்து அடுத்த மூன்று மணிநேர அறுவைக்குத் தயாரானேன்.



சட்டென்று அடையாளம் தெரியாத வெளிர் நீல சூடிதார் உடையில் வந்தாள். ஆபீஸில் மெதுவாகக் கைகுலுக்கும் சூசன் இப்போது ஆரத் தழுவினாள். சில பெண்கள் எவ்வளவு அழகாக இருந்தாலும் நமக்கு உள்ளிருக்கும் ஏதோவொன்று 'அட இருந்துட்டுப் போகட்டுமே. சும்மா தொந்தரவு செய்யாதே' என்று சோம்பேறித்தனம் காட்டும். அப்போதெல்லாம் ஒரு படபடப்பு, உத்வேகம், இத்யாதிகள் வருவதில்லை. ஒரு கசின் சிஸ்டரைப் பார்க்கும் உணர்வே மிஞ்சும். எனக்கு அப்படித்தான் இப்போது இருந்தது.



யோக்கியனாக நடிக்க முயன்ற என்னை சட்டை செய்யாமல் எனக்கு பியரும் அவளுக்கு 'ஜின்' என்னும் பெண்கள் அருந்தும் மதுவும் ஆர்டர் செய்தாள். 'இன்னைக்கு நமக்கு சரியான பூசைதான் விட்டுல' என்று அப்போதே வெளிறத் துவங்கினேன். முகத்தைச் சரியாகப் படித்தவள் போல, 'அனு கிட்ட நான் பேசிக்கறேன். பயப்படாமல் ஒரு கிளாஸ் பியர் குடி. அதற்கு மேல் நீ கேட்டாலும் கிடையாது' என்றதில் சிறிது ஆசுவாசம் ஆனேன்.



'இதோ பார் ராகவ், ஆபிஸ் பற்றி ஒரு வார்த்தை பேசக்கூடாது. நீயும் நானும், கொஞ்சம் சிடுமூஞ்சிகள் ஆனாலும் நல்ல நண்பர்களாக இருக்கலாம். சோ..'

'ஆகச் சரி குரங்கே'



என் மேல் தெறித்த கால் டம்ப்ளர் ஜின்னில் என் சட்டை ஈரமானதுடன், எங்கள் இறுக்கமும் காணாமல் போனது.

முதலில் தன்னை பற்றி நிறைய சொன்னாள். உயர் மத்யம குடும்பம். கல்வி. விளையாட்டு (ஐஸ் ஹாக்கி ரொம்ப பிடிக்கும்). கல்லூரி காதல் இரண்டு ஆண்டுகள். பிறகு மேற்படிப்பு. வேலை. பதவி உயர்வு. மேலும் அதிக வேலை. இடையில் ஹார்மிசன் என்னும் அழகான வாலிபனின் பிரவேசம். வாழ்வு மகிழ்ச்சியின் உச்சத்தில் திக்கு முக்கடியது. இன்னும் ஏறக்குறைய அவ்வாறே செல்லும் வாழ்க்கை என்று நட்சத்திரங்களைப் பார்த்துக்கொண்டு பேசினாள்.



'நானே பேசிக்கொண்டு இருக்கிறேன். நீ சொல்லு இப்போ'



'பெருசா ஒண்ணும் இல்ல'

'ஆபிஸ் சொற்பொழிவு போல் போலியாக இருக்காதே. ஓபன் அவுட் யு டாக்'



நானும் நிறைய பேசினேன். எல்லோரோடும் போட்டி போட்டு, அரைகுறை வெற்றி பெற்று, கிடைத்த வேலையை வாங்கிக்கொண்டு, வேண்டிய வேலையை அதன் மாயக் கவர்ச்சி போனபின் பெற்று, எல்லா சராரசி ஆண்கள் போல் நான்கு பெண்களைப் பார்த்து, மூவரைக் குறிவைத்து, இருவரைத் தேர்வு செய்து, ஏமாந்த ஒருத்தியைக் காதலித்து, ஆச்சரியமாக அவளையே திருமணமும் செய்ததுவரை எல்லாம் சொன்னேன்.



"உன் வாழ்க்கை பிரமாதமாக இருக்கிறது. ஜிக் ஜாக் என்று மேலும் கீழும், மாயமும், சிறு சிறு ஏமாற்றங்களும். நீ விவரித்த விதம் இன்னும் சுவாரஸ்யம். இந்தியாவைப் பற்றி பேசேன். எளிதில் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை உங்கள் நாட்டை"



"உங்கள் நாட்டுக்கு 300-400 வயது. பொருளாதார முறையில் செதுக்கப்பட்ட, ஓரளவு தட்டையான கலாசாரம். நான் சொல்வதை தவறாக எண்ணாதே. இந்தியா மிகப் பழமையானது. தொன்மை வாய்ந்தது"

"எனக்கும் தெரியும். மூவாயிரம் ஆண்டுகள் முந்தைய கலாசாரம். ரைட்? "



"வெளியில் சொல்லாதே. ஒரு பொதுக்கூட்டமே உன்னை அடிக்க ஓடி வரும். காஷ்மிரிலிருந்து கன்யாகுமரி வரை யாரைக் கேட்டாலும், இந்தியாவுக்கு சராசரி வயது ஒரு பத்தாயிரமாவது இருக்கும்"



"சும்மா விளையாடாதே"



"நெசமாலுந்தான் புள்ள. தெற்கே செல்லச் செல்ல, குமரி மாவட்ட ஆசாமிக மூழ்கிப்போன குமரிக் கண்டத்த கணக்கில எடுத்தா, ஒரு இலட்சம் வருஷ கலாச்சாரம்னு சொல்லுவாங்க"



"இதுல எவ்வளோ கட்டுக்கதை? எவ்வளோ வரலாற்று உண்மைகள்?"



"யாரு சொல்றாங்க என்பதைப் பொறுத்தே கதையா அல்லது வரலாறா என்று முடிவு செய்யப்படுகிறது. என்னைப் பொறுத்தவரை இரண்டுக்கும் அதிக வித்தியாசம் இல்லை - உங்கள் மேற்கத்திய வரலாற்று உண்மைகள் உட்பட"



எல்லாம் பேசி முடித்த போது மணி ஒன்பது. மீண்டும் ஆரத்தழுவிய சூசன் என் தங்கையை நினைவு படுத்தினாள்.



"ஒரு உர்ரான்குட்டானுக்குள்ள இவ்வளவு மென்மையான ஆசாமி ஒளிந்திருப்பானு நினைக்கல. நல்லது. நாளை காலை பார்ப்போம். போரைத் தொடர்வோம்" என்று சொல்லி டாக்சியில் ஏறி ஹோட்டலைச் சென்றடைந்தாள்.



நான் இளம் ஏப்பத்துடன், இளையராஜாவைக் கேட்டுக்கொண்டு, வீடு சேர்ந்தபோது பத்து. வழக்கம் போல வடிவேலு பார்க்காமல் தூக்கம் வராது என்பதால், அனுவுடன் அமர்ந்தேன். விளம்பர இடைவேளையில், சேனல் தாவுகையில், டைம்ஸ் நவ்வில் "தாஜ் மற்றும் ஓபராய் ஹோட்டல்களில் பயங்கரவாதிகள் நுழைவு" என்ற Breaking News.



முதலில் உரைக்கவில்லை. கடவுளே, சூசன் தங்கியிருப்பது ஓபராய் அல்லவா!



சுசனைத் தொலைபேசியில் கூப்பிட்டேன். மொபைல், மற்றும் ப்ளாக்பெர்ரி இரண்டுமே உயிர் போயிருந்தது. ஹோட்டல் நம்பர் சிலமுறை 'தற்சமயம் உபயோகத்தில் இல்லை'; பலமுறை சுடுகாட்டு மௌனம். ச்சே, என்ன உவமை.



அனு, 'வண்டி எடுங்கள், போய் பார்த்துவிடலாம்' என்றாள்.



Pant போடும்போதே, நிகழ்ச்சிகளின் தீவிரம் புரியத் தொடங்கியது. நாங்கள், அந்தேரி தாண்டுகையில், இடையில் மறித்த கும்பல் ஒன்று "பார்லாவில் குண்டு போட்டு, ஒரு டாக்சி சுக்குநூறு, மேலே போகாதீர்கள்" என்றது. ஆயினும் குருட்டு தைரியத்திலும், சூசன் பற்றிய பயங்களிலும் காரை மேலும் ஓட்டினேன். ஒரு கூட்டம் வழியில் நின்றதால், வேறு வழியின்றி காரை நிறுத்தி ..'ஒ என்ன கோரம்! ஒரு தலை மட்டும் ரோட்டின் ஓரத்தில், கழுத்தில் ரத்தக்கூழுடன்'. அதற்கு மேல் முடியவில்லை இருவருக்கும். பேசாமல் திரும்பிவிட்டோம்.



முடிந்த வரை விழித்திருந்து இருவரும் தொலைக்காட்சி பார்த்தோம். NDTV, TIMES NOW, CNN IBN என்று எல்லா சேனல்களும் நேரடி ஒளிபரப்பில் TRP ஏற்றிக்கொண்டிருந்தன. மூன்று மணியளவில் அசதியில் கண்ணயர்ந்துவிட்டோம். காலை ஆறு மணிக்கே புறப்பட்டேன். அவளுக்கு ஒன்றும் ஆகி இருக்காது.



சாலை முழுதும் வெறிச்சோடி இருந்தது. மரின் டிரைவ் மும்பையின் கிரிடங்களில் ஒன்று. பெடெர் சாலையிலிருந்து மரின் டிரைவ் திரும்பியதுமே, தூரத்தில் எழும்பிய ஓபராய் ஹோட்டல். அதனுள் பதினாறாம் அடுக்கில் … சூசன்?



'இல்லை. அவள் அங்கு இல்லை. அந்தக் கிறுக்கு, பெரிய வாக்கிங் சென்று, ஹோட்டலுக்குள் நுழைய முடியாமல் முழித்துக்கொண்டு இருக்கவேண்டும். அப்படியானால் போன் பண்ணுவாளே. ஐயோ, மூளையே, கொஞ்சம் நேரம் தர்க்கரீதியாக சிந்திக்காமல் இரேன்'.



மரின் பிளாசா என்ற ஹோட்டல் அருகிலேயே காரை நிறுத்திவிட்டார்கள். ஏகப்பட்ட கெடுபிடி. என்னைபோன்ற பலர் உறவினர், நண்பர்களை ஒபராயில் தொலைத்துவிட்டு, கையறு நிலையில் முழித்துக்கொண்டு இருந்தோம். யாருக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை. உதவி செய்யவும் யாருமில்லை. ஆபிஸ் P.R.O. வும் வந்துவிட்டு இருந்தார். எனக்கு 'இதெல்லாம் சகஜமப்பா' பாணியில் காக்கியில் மெல்ல நகர்ந்துகொண்டிருந்த மகாராஷ்டிர போலீஸ் மீது நம்பிக்கை சிறிதும் இல்லை. சிறிது நேரத்தில் என்.எஸ்.ஜி. வந்தது.

யாருக்கும் ஒரு தகவலும் சொல்லப்படவில்லை. ஏனென்றால், யாருக்கும் எதுவும் தெரியவில்லை. சேனல்கள் தங்கள் அனுமானங்களை, வழக்கம் போல், செய்திகளாகச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தன.



அப்புறம், ஒரு D.G.P. பரிந்துரையில், ஹோட்டல் அருகில் செல்ல அனுமதி கிடைத்தது. அங்கு மிக சூடாகவும், புகையினால் தொண்டை எரிச்சலும் இருந்தது. ஓபராயின் பெண் ஒருத்தி, ஒரு ராணுவ வீரருடன் அமர்ந்து விருந்தினர் பட்டியலைக் கலந்தாலோசித்து, உறவினர்/நண்பர்களுக்கு பதில் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள். மெல்ல, மெல்ல, அச்சத்துடன் அவளை அணுகி 'சூசன் ஜார்ஜ்; ரூம் நம்பர் 1617 ' என்றேன். என் வாழ்வின் மிக மிக அதிகமான இரண்டு நிமிடங்களை எடுத்துக்கொண்டு, உதட்டைப் பிதுக்கி, சற்று சோகத்துடன் 'அவள் மேலே இருக்கிறாள்' என்றாள்.

'இஸ் ஷி அலைவ்?'



'டொன்னோ. நிறைய பேரை கொன்று விட்டார்கள். பல பேர் பணயக்கைதிகளாக இருக்கக்கூடும் என்று எண்ணுகிறோம்'



'எப்படி மீட்கப் போகிறீர்கள்?'



'என்.எஸ்.ஜி.யை நம்புங்கள். நிச்சயம் நாங்கள் செய்வோம்' என்றார் இராணுவம்.



இதற்குள் சில உடல்களை வெளியே கொண்டு வந்தார்கள். சிலருக்கு உயிரும் இருந்தது. ஒரு அம்புலன்சின் மூடும் கதவில், கடைசியாக சூசனின் வெளிர் நீலச் சூடிதார் தெரிய, விழுந்தடித்துக்கொண்டு ஓடினேன். ஜெ.ஜெ.ஹாஸ்பெடல் சென்றடைந்து, அவர்களை பிடிக்கையில், சூசன் எங்கோ உள்ளே கொண்டு செல்லப்பட்டிருந்தாள். விசாரித்ததில், 'நிலைமை மிக மோசம் என்றும், பிழைக்க வாய்ப்பு இருபது விழுக்காடு' என்றும் சொன்னார்கள். ஆயினும், அந்த ஊழியர்களும், மருத்துவர்களும் ஆற்றிய பணியை என் வாழ்நாளில் மறக்க முடியாது. இது அல்லவா சேவை. பிறகு வாழ்வில் அரிய கணங்களில் ஒன்றாக பிரார்த்தனைகள் செய்யத் துவங்கினேன்.



சூசனின் தந்தைக்கும், அவளின் ஆதர்ச கணவனுக்கும் (ஹர்மிசன்) தொலைபேசியில் "ஒன்றும் கவலைப்பட வேண்டாம்" என்று சொன்னதற்கு, மற்றவர்கள் திட்டினார்கள். இப்படியே கழிந்த அடுத்த பதினெட்டு மணி நேரங்களுக்குப் பின் ஜெ.ஜெ.வின் ஐ.சி.யு. வழியே ஒரு நல்ல செய்தி 'அவள் பிழைத்துவிட்டாள் என்று நம்புகிறோம். வாழ்த்துக்கள்.'



அவள் நுரையீரலை ஒரு தோட்டா காற்றிழக்கச் செய்து, கிழித்துவிட்டிருந்தது. 'நிறைய இரத்த இழப்புடன் சேர்க்கப்பட்ட அவள் பிழைத்தது ஒரு மருத்துவ விந்தை மற்றும் அவளுடைய வாழ்வின் மீதான பிடிப்பு' என்று அவர்கள் கூறினார்கள்.



இன்று காலை சென்றபோது அவளுக்கு சுய நினைவு திரும்பியிருந்தது. மிகச் சோர்வுடன் என் கைகளைப் பிடித்தவள் கைகளில் என் முகத்தை புதைத்து .....வேண்டாம், ஆண்கள் அழுதாலும் வெளியில் சொல்லக்கூடாது என்பது ஒரு வினோத நியதி.



இப்போது பார்க்கிறேன் குருபெயர்ச்சி பலன்கள்: "மகர ராசிக் காரர்களுக்கு மேற்கில் இருந்து வரும் விருந்தாளிகளால் மிகுந்த மனக் கிலேசமும், அலைச்சலும் அமையும். உங்கள் உதவும் மனப்பான்மையால் மிகுந்த மன உளைச்சலுக்கு ஆளானாலும், கடவுள் பக்தி மிகுந்த (!) உங்களுக்கு தன்வந்திரி யோகம் இருப்பதால் இந்தக் கவலையிலிருந்து சீக்கிரமே மீள்வீர்கள். புதிதான உறவுகள் பிறக்கும்'.



எப்போதும் ஜோசியத்தில் ஆர்வமுடைய அனு, 'ஐயோ, மிகச் சரியாகத்தான் போட்டிருக்கிறார்கள்.' என்றாள்.
*****************************************************************************************

இது ஒரு மீள்பதிவு. எதற்கு  என்ற கேட்பவர்களுக்கு: 

பதிவில் எழுத புதிதாக விஷயம் ஒன்றுமில்லை; 
இப்போது பயணத்தில் இருப்பதால் இணைய இணைப்புக்குக் கொஞ்சம் சிரமம்; 
பிரபலங்கள் மீள்பதிவு போடுவதைப் பார்த்து, இந்தப் பூனையும்.....

முன்பே படித்தவர்கள் கோபிக்காதீர்கள். மற்றவர்களும் படிக்கலாமே என்று தான்..

Wednesday, November 18, 2009

ஒரு கவிதையின் கதை

பத்திரிகைகளுக்கு படைப்புகளை அனுப்பும்போது பிரசுரம் ஆனால் போதும் என்ற மனநிலையே ஆரம்ப நிலை படைப்பாளிகளுக்கு இருக்கும். பத்திரிகை ஆசிரியர்களுக்குப் படைப்பின் தரத்துடன் நேர்த்தி, வடிவமைப்பு, வாசகர்களின் ரசனை அளவு போன்ற அளவுகோல்களும் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். அதனால், படைப்பில் சில மாற்றங்கள் செய்வது அவர்கள் உரிமை மற்றும் தேவையும் கூட என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இருக்க முடியாது.



பொதுவாகக் கவிஞர்கள் மற்றவர்களைக் காட்டிலும் உணர்ச்சிவசப் படக்கூடியவர்கள். மென்மையானவர்கள். உத்வேகம் மிகுந்தவர்கள். தம் படைப்பில் ஆழ்ந்த பெருமை உடையவர்கள் என்பது என் எண்ணம். நிச்சயமாக உரைநடை அளவு கவிதை எழுதுவது எளிதில்லை. எனக்குப் பிடித்த கவிதாயினி பெருந்தேவி சொல்வது போல கவிதை என்பது 'மொழியின் கொதிநிலை'.


எதற்கு இத்தனை பீடிகை என்றால்...நான் ஒரு கவிதை 'உன்னதம்' என்னும் சிற்றிதழுக்கு அனுப்பி இருந்தேன். அந்தக் கவிதை பிரசுரம் ஆனது எனக்கு நண்பர் பொன்.வாசுதேவன் (அகநாழிகை) சொல்லித்தான் தெரிய வந்தது. பிறகு பத்திரிக்கை கையில் வந்ததும் பெருமையுடன் பிரித்துப் பார்த்தால் கவிதை உருமாற்றம் அடைந்திருந்தது. உண்மையில் அது 'கவிதை' ஆகியிருந்தது. பிரசுரமான கவிதை, நான் அனுப்பிய கவிதை முயற்சி இரண்டையும் கீழே தருகிறேன். அப்போது உங்களுக்குப் புரியும் - பத்திரிகை ஆசிரியர்களின் அன்றாடச் சிரமங்கள் எவ்வளவு என்று.


சில நாட்கள் முன் 'உன்னதம்' ஆசிரியர் கௌதம சித்தார்த்தன் அவர்களுடன் பேசும்போது அவரே 'சில மாற்றங்கள் செய்தேன். பரவாயில்லை தானே' என்று பரிவாகக் கேட்டார். நமக்கு நம்ம பேர் அச்சில் வரணும். அதுவும் நிசமாலுமே ஒரு கவிதையின் எதிரில் என்றால் கசக்குமா? 'தாராளமாகச் செய்யுங்கள்' என்றேன். பிறகு யோசித்தேன். மற்ற கவிஞர்கள்/படைப்பாளிகள் எப்படி உணருவார்கள் என்று. உதாரணத்திற்கு, நண்பன் சேரல் நான் அவதானித்த அளவில் தன் படைப்புகளில் நியாயமான பெருமை உடையவர். சமயங்களில் சில பின்னூட்டங்கள் 'இந்த வரி இப்படி இருக்கலாம்; இன்னும் கொஞ்சம் சொற்சிக்கனம் தேவை' என்ற தொனியில் வந்தால், 'இருக்கலாம். ஆனால் இது என் கவிதை; என் குழந்தை; இப்படியே இருக்கட்டும்; அதுதான் எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது' என்று சொல்வதைக் கவனித்து இருக்கிறேன். அதை மமதை, கர்வம் என்று கொள்ளாமல் நியாயமான, இயல்பான தன்னம்பிக்கை என்றே பொருள்கொள்ள வேண்டும்.


அதே சமயம், நண்பன் முத்துவேல் ஒரு முறை ஹரன் பிரசன்னாவின் இரு வரிக் கவிதையைப் பார்த்து, நான் பலவரிகளில் சொல்லியதை இவ்வளவு அழகாக, சிக்கனமாகச் சொல்ல முடியுமா என்று வியந்த அடக்கத்தையும் குறிப்பிட வேண்டும்.


‘உன்னதம்’ உருமாற்றிய கவிதையில் சொல்லப்படுவதற்கும், நான் சொல்ல வந்ததற்கும் நிறைய வித்தியாசங்கள் இருப்பதை உணர்ந்ததால் இதை எழுதுகிறேன். நான் சராசரி மனிதனின் அல்ப ஆசைகளை சற்று அங்கதமாக சொல்ல முயன்றேன். பிரசுரம் ஆகிய கவிதை இன்னும் சற்று ஆழமாக, சிந்தனையைத் தூண்டும் விதமாக இருக்கிறது. இவ்வளவு பீடிகை போதும். இனி கவிதைகள்:

முதலில் நான் அனுப்பிய கவிதை



மனக்கணக்கு


குளிரைப் போக்கிட


விசிறியை நிறுத்தினேன்


வட்டப் படலமாய்த்


தொங்கிச் சுழன்ற


மின்விசிறி இறக்கைகள்


மூன்றாகப் பிரிந்து


ஒன்றை ஒன்று


துரத்தத் துவங்கியதில்


சாயம் போயிருந்த


ஒரு இறக்கை


என்னைக் கடப்பதை


எண்ணத் தொடங்கினேன்


ஒவ்வொரு சுற்றிலும்


என் மீத வருடங்கள்


ஏறிக் கொண்டிருந்தன


ப ன் னி ரெ ண் டி ல்


பதட்டமாகி


மீண்டும் தட்டிவிட்டேன்,


அடுத்த முறை


ஊதிய உயர்வோ, காதலிகளோ


மட்டுமே எண்ணவேண்டும்


என்ற முடிவோடு






இப்போது பிரசுரம் ஆகிய கவிதை






வெக்கை


வெந்து புழுங்கியத்தில்


விசிறியை ஓடவிட்டேன்






வட்டப் படலமாய்த்


தொங்கிச் சுழன்ற


மின்விசிறி இறக்கைகள்


மூன்றாகப் பிரிந்து


ஒன்றை ஒன்று


துரத்தத் துவங்கியதில்


சாயம் போயிருந்த


அந்த இறக்கைகள்


என்னைக் கடப்பதை


எண்ணத் தொடங்கியது காலம்






என்னைச் சூழ அடர்ந்த காற்று


காதோரங்களில் நரை ஏற்றியதில்


பதட்டமாகி விசிறியை நிறுத்தினேன்






வெந்து புழுங்கியது வெளி




Sunday, November 15, 2009

நம்ம ஊரு சிங்காரம் சிங்கப்பூரு போனானாம்





சென்ற வாரம் திடீரென்று ஆபீஸில் சிங்கப்பூர் சென்று (ஒழுங்காக வேலையை முடித்தால் மட்டும் திரும்பி) வா என்றார்கள். முன்பே சில முறை சென்றிருக்கிறேன் என்றாலும் எனக்கு அயல் நாட்டுப் பயணம் என்றாலே அடிவயிறு ஆட்டம் காணும். அதுவும் தனியாகப் போகணும்னா...ஆள விடுங்க பாஸ் என்று கெஞ்சுவேன். நம்ம இஷ்டப் படியா எல்லாம் நடக்கும். அதுவும் ஆபீஸில்? கிங் ஃபிஷர் விமானத்தில் இரவுப் பயணம். சீட் பெல்ட் எல்லாம் இறுகக் கட்டிக்கொண்டு, ரன்வேயில் ஓஓஓடி விமானம் வானம் ஏறி 'சீட் பெல்ட் சைன் ஃஆப்' வரும்வரை வயிற்றில் இருந்த பயப்பந்து மதபேதம் பாராமல் எல்லாக் கடவுள்களையும் உதட்டில் வரவழைத்தது. பெரியார் பேரைக்கூட சொன்னேன் என்றால் பாருங்களேன். என்னது? இல்லை இல்லை நித்யானந்தரைக் கூப்பிடவில்லை.





உடனே திரையில் விஜய் மல்யா தோன்றி 'உணவு என் ஆசை; குடி என் தொழில்; என்ஜாய் மாடி' என்று மந்தகாசப் புன்னகையுடன் சொன்னார். சிவப்பு ஆடையில் மிதந்து கொண்டிருந்த வண்ணத்துப் பூச்சிகள் வெல்கம் ட்ரின்க் என்று ஒரு ட்ராலியில் மிக அழகான சீசாக்களில் பல்வேறு வண்ணங்களில், அடர்த்தியில் திரவங்களைக் கொண்டு வந்தார்கள். நான் வெறும் ஆரஞ்சுப் பழச்சாறு மட்டுமே கேட்டு வாங்கிப் பருகினேன் என்று எழுதுவதற்கு மூன்று காரணங்கள்:



1.விமானம் இறங்கி இரண்டு மணிநேரத்தில் ஒரு பவர் பாயிண்ட் சமாசாரம் செய்ய வேண்டிய கட்டாயம்.


2. என் கவிதைகள் தவிர்த்து பொதுவாக என் மற்ற இடுகைகளை என் மனைவி படிப்பாள்


3. சில நேரங்களில் நான் அப்பட்டமான உண்மையும் பேசுவேன். (கொஞ்சம் யோசித்தால் நீங்கள் 'உண்மையும்' என்பதற்குப் பதிலாக 'பொய்யும்' என்றும் மாற்றிக்கொள்ளலாம்.)



உணவு உண்டபடி திரையில் டில்லி 6 பார்த்தேன். எனக்கு அபிஷேக் பச்சன் பிடிக்கும். ரொம்ப அலட்டிக் கொள்ளாத பேர்வழி. இரண்டு ஐகான்களை சமாளிக்கும் மனுஷன். அனில் கபூரின் பெண் சோனல் கபூர் (இப்போது புரிகிறது சுரேஷ் கண்ணன்) டிவைன். படம் ஓகே. மசக்கலி பாட்டை மட்டும் மூன்று-நான்கு முறை ஓட விட்டேன். அப்புறம் தூங்கி விட்டேன்.




இம்மிக்ரேஷனில் சாக்லேட் கொடுத்தாலும் அழகான சீனக் கண்களில் நிறைய சந்தேகம் இருக்கிறது. நாம என்னதான் அஜித் மாதிரி முகத்தை வைத்துக் கொண்டாலும் தானாகவே இயல்பு நிலையில் வையாபுரி போல மாறிவிடுகிறது. ஏர்போர்ட் லாபி அவ்வளவு நேர்த்தி. சுத்தம். வெளியே டாக்ஸி (ஆஹா, இங்க ஹோண்டா அக்கார்ட் எல்லாம் டாக்சியா !) ஏறி போகவேண்டிய ஹோட்டல் (Ascott) பெயர் சொன்னேன். அப்படி ஒரு இடமே இல்லை என்றார். பிறகு முன்பதிவு பேப்பரை காண்பித்தேன். "ஓ, இதுவா!" என்று சொல்லி ஒரு சிறிய பாடலைப் பாடினார். பிறகு புரிந்தது - அவர் ஹோட்டல் பெயரைச் சொன்னார் என்று. டிராபிக் இன்று அதிகம் என்று காலியாக இருந்த சாலையைப் பார்த்து அலுத்துக் கொண்டார். இதே எட்டரை மணிக்கு இவரை இப்படியே தூக்கிக்கொண்டு போய் மும்பை அந்தேரி-சாண்டாக்ருஸ் ஹைவேயில் இறக்கி விட்டால் என்ன செய்வார் என்று யோசித்தேன்.



ஹோட்டல் இருக்கும் இடம் Central Business District என்று சொல்லப்படும் வணிக வளாகங்கள் இருக்கும் பகுதி என்று நினைக்கிறேன். Raffles Place. கேள்வி கேட்காமல் ஐம்பது-அறுபது மாடி கட்டிவிடுகிறார்கள். நான் தங்கிய ஹோட்டல் பாவம் குடிசை. வெறும் பத்து மாடி என்று நினைக்கிறேன். அந்தக் காலத்து ஹோட்டல். உள்ளே எல்லாம் சௌகரியமாக இருக்கிறது. தூக்கம் தூக்கமாக வந்தது. நிசமாலுமே தூங்கி விட்டேன். திடீரென்று பார்த்தால் மணி பத்து. பத்தரைக்கு பவர் பாயிண்ட். இப்போது அவ்வை ஷண்முகி கமலை கொஞ்சம் ஞாபகத்துக்கு கொண்டு வரவும். அத்தனை வேகத்தில், சரியாக இருபத்தைந்து நிமிடங்களில் ஹோட்டல் லாபியில் வந்து என் ஆபிஸ் இருக்குமிடத்தைச் சொல்லி, எப்படிப் போகவேண்டுமென்று கேட்டால், சற்று குனிந்து, கண்ணாடி வழியே எதிர்ப்பக்கம் காண்பித்தாள்.



அட, இதுதானா என்று பார்த்தால், கழுத்து வலித்தது. உள்ளே செல்ல ஏகப்பட்ட செக்யூரிட்டி கெடுபிடிகள். லிப்ட் ஒரு டீக்கடை அளவு இருக்கிறது. நிறைய சீன, கொஞ்சம் ஆங்கில ஆசாமிகளுடன் நானும் சென்றேன். ஆபீஸில் முதல் நாள் என்பதால், சாந்துப் பொட்டு, சந்தனப் பொட்டு மட்டும் இட்டுவிட்டு மாலை போடுவது எல்லாம் நாளை என்றார்கள். நாளை மறுநாள் அறுவா வரும் என்று புரிந்தது. எல்லோரும் படு ரிலக்ஸ்டா இருக்கிறார்கள். மறக்காமல் பன்னிரண்டரை மணிக்குப் பசியுடன் கீழே பாய்கிறார்கள். சிங்கப்பூர் வானம் மதியம் பசி எடுக்கும் போது மூச்சா போகிறது. மழைப் பருவம் என்றெல்லாம் கிடையாதாம். தினமும் மழை பெய்யக்கூடும் சாத்தியக்கூறுகள் (ஏதோ கவிதையின் முதல் வரி மாதிரி இல்ல?) 365 நாட்களும் உண்டு என்று பெருமையுடன் சலித்துக் கொள்கிறார்கள். நிறைய கட்டடங்கள் எழுகின்றன. துறைமுகம் சுறுசுறுப்பாக இயங்குவது கண்ணாடி வழியே தெரிந்தது. ஒரு மூன்று கோபுர கட்டிடத்தின் கீழ் தளத்தில் பெரிய காசினோ வருவதாகச் சொன்னார்கள். சிங்கை பொருளாதாரம் மீண்டும் வளர்ச்சியடைவது தெரிகிறது.



ஆறு மணிக்கு ஆபிஸ் அமானுஷ்யம். என் வரவை முன்னிட்டு ஒரு ஏழெட்டு பேர் சாலை ஓர pub இல் பியர் அருந்தினார்கள்/அருந்தினோம். அட விடுங்கப்பா. பியர் அருந்தப்பட்டது. வெகு சிலரைத் தவிர, நிறைய பேர் MRT என்னும் மெட்ரோ ரயிலில் பெரிய வீடோ சின்ன வீடோ போய்ச் சேருகிறார்கள். காலையில் ஒன்றும் சாப்பிடாமல், மதியம் சாண்ட்விச் சாப்பிட்டு ஒப்பேத்தி விட்டாலும், வயிறு 'செல்லாது. செல்லாது. இட்லி, தோசை அல்லது ஒரு ரவுண்டு கட்டி சாப்பாடு தேவை' என்றது. நல்ல வேளையாக மும்பையிலிருந்து இங்கு வந்திருக்கும் ஆபிஸ் நண்பர் அருகில் தான் சாராவானா பாவான் (அப்படித்தான் சொன்னார்) இருக்கிறது என்று வழி காண்பித்து எஸ்கேப் ஆனார். மடிக்கணினியை ஹோட்டல் பெட்டில் தூர வீசி, டி-ஷர்ட் போட்டு யூத்தாகி, சா.பா. நோக்கிப் படையெடுத்தேன்.



சரவண பவனைக் கண்டுபிடிக்கச் சிரமப்படவில்லை. எல்லாம் இருந்தது. வட இந்திய உணவும். நம்ம ஊர் ஃபுல் மீல்ஸ் ஒரு பிடி பிடித்ததும் தான் மீண்டும் தமிழனான உணர்வு வந்தது. மென்பொருள் ஆண்களும், அவர்களை ஆட்டுவிக்கும் பெண்களுமாய் களையாக இருந்தது. வெளியே வந்தவுடன் மழை. கொஞ்ச நேரம் ஜாலியாக நனைந்தேன். இதற்கு முன் வேண்டுமென்றே மழையில் எப்போது நனைந்தேன் என்று யோசித்தேன். பழைய காதலிகளும் சென்னை, பெங்களூர்த் தெருக்களும் நினைவில் வந்தார்கள். மழை எல்லா ஊரையும் அழகாக மாற்றி விடுகிறது. சிங்கையும், பெங்களூரும் (தொண்ணூறுகளில்) அது இல்லாமலும் அழகு என்றாலும். பசித்துப் புசித்தபின், மெல்லிய மழையில் மொபைல் போனில் 'ஹசிலி ஃபிஸிலி ரசமணி' கேட்டுக்கொண்டே நனைந்தது புத்துணர்வூட்டிய அனுபவம்.



சிங்கையில் வேலை பார்க்கும் பல பெண்கள், வெட்டி வைக்கப்பட்ட பழங்கள், பழச்சாறுகள் என்று சகட்டு மேனிக்கு வாங்கித் தள்ளுகிறார்கள். துரியன் ரொம்ப ஃபேமஸ் என்றாலும் யாரும் வாங்கவில்லை. கொரியா நாட்டுப் பழ வகைகள் வித்தியாசமாக, வசீகரமாக இருந்தாலும் வாங்கும் தைரியம் வரவில்லை. டிராகன் பழம் என்று ஒன்று சிகப்புக் கலரில் மிரட்டியது. பப்பாளிப் பழம் ஒரு ப்ளேட் (வெட்டி வைக்கப்பட்டது) சிங்கை டாலர் மூன்று என்றார்கள். நம்ம சிக்கன புத்தி வேகமாக இந்திய மதிப்பீட்டில் கிட்டத்தட்ட நூறு ரூபாய் என்று கணக்குப்போட்டு, கடையை விட்டு ஓட்டம் விட்டேன்.



மூன்றாம் நாள் அரைநாளில் "பரவாயில்லை. இந்த முறை தப்பித்து விட்டாய். என்ஜாய்" என்று அனுப்பி விட்டார்கள். சிங்கையில் வேலை பார்க்கும் என்னுடைய கசின், எதேச்சையாக பிசினஸ் நிமித்தம் சிங்கை வந்த என் சகோதரி கணவர் என்று ஒன்று கூடி கசின் வீட்டுக்குச் சென்றோம். அருகில் இருந்த மாலில் மாலையைச் செலவழித்தேன். சிங்கையின் சுத்தம், நேர்த்தி, சிரித்த முக மக்கள் எல்லாம் நம்பமுடியாமல், ஏறக்குறைய அலுக்கும் அளவு இருக்கிறது. ‘மணமான அன்று இரவே ஹோட்டல் உயரத்தில் இருந்து குதித்து மாண்ட கணவன்’, பக்கத்துக்கு இந்தோனேஷியாவில் நடந்த ‘கணவனைக் கொன்ற கள்ளக்காதலனுக்கு எதிராக சாட்சி சொன்ன மனைவி/காதலி’ என்ற தலைப்புச் செய்திகள் மட்டும் இந்தியாவை நினைவுறுத்தின.



அடுத்தநாள் காலை (சனிக்கிழமை) திரும்ப கிங் ஃபிஷர் பிடித்து மும்பை.



கிளம்பியதில் இருந்து திரும்ப வரும்வரை உறுத்திய விஷயங்கள்:



கோவி கண்ணன், மஹேஷ், ஜோசப் பால்ராஜ், அப்பாவி முரு, குழலி, அகரம் அமுதா, இராம்/Raam போன்ற நண்பர்களை நேரில் பார்க்க வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டும், சற்றும் ஒத்து வராத பயண/அலுவல் சூழ்நிலை.



வார இறுதியாக இருந்தால் இவர்களுடன் மற்ற சிங்கை பதிவர் நண்பர்களையும் சந்தித்து இருக்கலாம். செந்தில்நாதனை இவர்களுடன் சென்று பார்க்கவேண்டும் என்று கூட கூடுதல் ஆசை இருந்தது. (எனக்குத் தெரிந்த பதிவர்கள் பெயர்கள் இவை. இன்னும் பலர் இருக்கலாம்.)



மாதங்கி என்னும் கவிதாயினி (என் ஆரம்ப கவிதைகளைப் படித்து ஊக்கமூட்டியவர்) கூட சிங்கை என்றுதான் நினைக்கிறேன். அட் லீஸ்ட் தொலைபேசியில் பேசியிருக்கலாம்.



நண்பர்களே, உள்ளுக்குள் உங்களுக்கு நிம்மதியாக இருந்தாலும், வெளியில் என்னை மன்னித்து விடுங்கள்.